Het is donderdagmiddag. Mijn lessen zitten erop en de leerlingen zijn naar huis. Het is mooi weer, dus ik trek mijn hardloopschoenen aan om naar huis te rennen. Dat is ongeveer 10 km en mijn plan is om hier een intervaltraining van te maken. De Zandvoort Circuit Run is alweer vier dagen geleden, dinsdag heb ik al een rustig herstelrondje gelopen, dus ik voorzie geen problemen.

Ik loop het schoolterrein af en steek de weg over. Mijn benen voelen een beetje zwaar, maar dat gaat zo wel over denk ik. Maar waar ik normaal vrij snel in een lekker ritme kom, lukt me dat vandaag niet. Ik zie op mijn TomTom dat mijn hartslag nu al heel hoog zit, tegen de 170 bpm aan, terwijl ik nog aan het inlopen ben! Nee, een intervaltraining is onder deze omstandigheden absoluut geen goed idee. Wat nu? Ik besluit mijn plan helemaal om te gooien en er een lange, relaxte duurloop van te maken. Rustig tempo, hartslag onder controle en genieten van de omgeving. Dat gaat goed. Ik geniet en na ruim 13 km kom ik met een fijn gevoel thuis.

20190404_151543.jpg

Het is logisch dat je lichaam na een flinke inspanning tijd nodig heeft om te herstellen. Soms is dat een paar dagen, bijvoorbeeld na een wedstrijd van 5 of 10 kilometer, soms is dat langer, zoals na een marathon. Je kunt daar verschillende schema’s op loslaten, maar uiteindelijk is het jouw eigen lichaam dat bepaalt wat je nodig hebt. Schema’s zijn handig, maar belangrijker is dat je altijd goed naar jouw eigen lichaam luistert. En soms moet je dan flexibel om kunnen gaan met geplande trainingen of activiteiten.

In mijn geval dacht ik voldoende hersteld te zijn van de inspanning in Zandvoort. Meestal neem ik na zo’n wedstrijd eerst een dag rust om vervolgens een herstelloop te doen. Dat had ik dinsdag gedaan en dat ging prima. Vervolgens weer een dag rust, om daarna de intensiteit weer op te bouwen. Klinkt allemaal logisch en in het verleden ging dit ook goed, maar dit keer dus niet. Mijn lichaam gaf aan dat ik rustig aan moest doen en gelukkig was ik zo verstandig om dat ook te doen. Waarom nu wel en voorheen niet? Te grote inspanning gedaan? Zware werkdag? Iets verkeerde gegeten? Vermoeidheid? Geen idee, maar doordat ik mijn plannen snel om kon gooien, werd mijn activiteit toch een succes. Mijn lichaam ken ik inmiddels goed genoeg om snel te kunnen schakelen, net als ik voldoende ervaring met schema’s heb om te weten wat ik op zo’n moment wel of niet moet doen.

Hardlopen is dus vaak ook flexibel kunnen zijn. Omdat je lichaam anders reageert dan je verwacht had. Omdat het weer ineens omslaat. Omdat je ineens zin hebt om een andere route te ontdekken of juist niet. Omdat die vergadering op je werk uitloopt. Omdat… ja, eigenlijk is er van alles dat je kunt bedenken. Maar niet gaan hardlopen? Nee, dat is wat mij betreft geen optie. #noexcuses  #nevernotrunning 

David