De Sylvesterloop, een nieuwe oude traditie

Sinds afgelopen zomer wonen we in Berlicum, in de volksmond ook wel Balkum genoemd. Mijn vele hardloopkilometers loop ik sindsdien vooral in en rondom dit mooie dorpje onder de rook van ‘s-Hertogenbosch. Het gebied van BaMi. Nee, niet die lange witte sliertjes, maar Balkum en Mirrooi. Onder hardlopers zal Berlicum (Balkum) niet heel bekend zijn aangezien er geen wedstrijden gehouden worden, maar Middelrode (Mirrooi) des te meer. Op Oudjaarsdag wordt daar traditioneel de Sylvesterloop gehouden en dit keer was ik natuurlijk van de partij. Voor het eerst, maar zeker niet voor het laatst.

De naam Sylvesterloop heeft een katholieke oorsprong (de heilige Sylvester) en staat symbool voor de voederoogst en voor een goed nieuwjaar. De Sylvesterloop wordt op vele plaatsen in Nederland gelopen waarbij de bekendste in Nederland in Soest is. De Sylvesterloop is er voor iedereen die het jaar sportief af wil sluiten, hardlopers maar ook wandelaars. Hier in Middelrode wordt het georganiseerd door Wielertrimclub ’t Goei Smoesje. De afgelopen jaren zijn er zo’n 600 tot 800 deelnemers aan de startstreep te vinden. Buurtverenigingen en vriendenclubs uit de hele regio komen op deze loop af.

Om 13.00 uur zou het startschot klinken en aangezien we in de buurt wonen, reden we pas rond half 2 van huis weg. Tijd genoeg, dachten we. Dat viel echter tegen, want in Middelrode was het al een drukte van jewelste. Snel de auto parkeren ergens achterin een woonwijk en in vlug tempo richting het inschrijfbureau. Luka, mijn middelste van 9, zou één rondje gaan lopen (5,5 km) en ik zou voor het maximale van drie rondjes gaan. Mama, Demian en Vajèn zouden ons aanmoedigen. Omdat Luka niet zeker wist of er vriendjes of klasgenoten mee zouden doen, was hij vooraf erg gespannen. Daarom spraken we af dat ik net zolang bij hem zou lopen totdat hij een bekende zag, desnoods de hele ronde. Met die afspraak haalden we ons startnummer en stonden we net op tijd klaar voor het startschot.

Zo’n 800 mensen waren aanwezig dus het was flink druk in het startgebied. We kozen er daarom voor om rustig achteraan te starten. Inmiddels had Evi, een klasgenootje van Luka, zich bij ons aangesloten. Zij zou gaan wandelen, maar kon haar wandelmaatje niet vinden. Daarop besloot ze met ons mee te gaan. Toen het startschot klonk gingen Luka en ik van start en haalden we direct een hoop mensen in. Omdat we merkten dat Evi achterbleef, stopten we even langs te kant. Evi had moeite het tempo te volgen en ze besloot toch te gaan wandelen. Zo konden Luka en ik aan een nieuwe inhaalrace gaan beginnen. Na ongeveer 500 meter slalommen tussen de mensen door riep Luka ineens “Daar is Teun!” Dat is een van zijn beste vrienden en ik zag aan hem dat hij graag met Teun verder wilde lopen. Goed plan! Even een korte check of Teun en zijn vader (die er ook bij was) dat ook goed vonden en toen kon ik door om mijn eigen race te lopen.

Door dit alles had ik kijkend naar het deelnemersveld natuurlijk al aardig wat tijd en terrein verloren. Ik wist dus dat ik aardig wat mensen voorbij zou moeten gaan om wat meer in de luwte te kunnen lopen en mijn eigen tempo te kiezen. Maar door de drukte en smalle straten leek dat een onmogelijke opgave. Gelukkig kende ik de route (voordeel van in de buurt wonen) en wist ik dus dat we snel langs het kanaal zouden gaan, een lange en brede weg. Een saai stuk, maar ideaal om mijn eigen tempo te lopen en zonder problemen in te halen. Dat werkte perfect en al snel had ik een fijne tempo te pakken en haalde ik links en rechts wat bekenden in. Binnen drie kilometer had ik al enkele lopers in het vizier die ik regelmatig tegenkom en waarvan ik weet dat we ongeveer hetzelfde tempo lopen. Ik was dus goed op weg. Sterker nog: ik was ontzettend veel tijd goed aan het maken en nog voordat we voor de eerste keer de start/finish bereikten had ik dit groepje zelfs al ingehaald.

Bij de finish besloot ik even kort te stoppen bij Carla om te vertellen dat Luka met Teun meeliep. Zo wist ze beter hoe ze Luka kon herkennen en het voelde goed om dat ze hem nu goed op kon vangen. Toen ik weer verder liep merkte ik dat een inmiddels volle blaas me in de weg begon te zitten. Door het haasten voor de start was ik vergeten om nog naar de wc te gaan. Dat moest ik nu dus bekopen met een noodgedwongen plaspauze. Gelukkig zijn voor een man de bosjes langs de weg dan al prima, dus zou dit me niet al teveel tijd gaan kosten. Natuurlijk werd ik wel weer ingehaald door dezelfde bekenden die ik eerder voorbij was gegaan en dus kon ik opnieuw aan een inhaalrace beginnen.

Het deelnemersveld was inmiddels uit elkaar getrokken en vele lopers hadden ingezet op slechts één ronde, dus er was nu voldoende ruimte om een fijn tempo te lopen en de achtervolging in te zetten. Tijdens wedstrijden loop je vrijwel altijd sneller dan tijdens trainingen, vooral omdat je je kunt optrekken aan medelopers of tegenstanders. Ikzelf zoek altijd graag iemand uit om me op te richten. Dit keer was dat Tom, een hardloper uit Rosmalen die ik eigenlijk altijd bij de Wielenloop tegenkom. Daar is hij meestal net wat sneller dan ik, maar niet veel. Nu zag ik hem zo’n 100 meter voor me lopen en besloot ik te gaan ‘jagen’. Heerlijk vind ik dat, om doelbewust mijn tempo te verhogen om iemand in te kunnen halen, zeker als dat ook lukt. Halverwege de tweede ronde liep ik naast Tom. Ik vroeg hem hoeveel rondes hij wilde lopen. Drie, net als ik dus. Dat vond ik stiekem wel prettig, want ik wist dat ik nu iemand in de buurt had aan wie ik me op kon trekken als ik het in de derde ronde zwaarder kreeg. Maar tegelijkertijd merkte ik dat ik mijn snelle tempo vol kon houden, dus ik besloot bij Tom weg te lopen om te zien waar dit toe zou leiden. Langs de kant zag ik wat bekenden staan en kinderen die ‘high fives’ uit aan het delen waren. Toen ik de hand van Julia aantikte, hoorde ik haar nog roepen “Mam, dat was de papa van Vajèn”. Zulke momenten geven mij altijd weer extra energie. De 10 km liep ik in 45:55 wat niet echt snel leek, maar gezien de tijd die ik bij de start, het stoppen bij Carla en het plassen verloren was, wist ik dat ik daar misschien wel 2 minuten vanaf moest halen. Een tijd rond de 44 minuten op 10 km is alweer veel beter dus ik was goed op weg. Toen ik na 11 km de finish voor de tweede keer passeerde zag ik Tom al niet meer dus ik ging gewoon lekker door.

Het werd inmiddels een stuk rustiger op het parcours. De meeste lopers hielden het na één of twee rondes voor gezien, dus alleen de echte fanatiekelingen bleven over. Er was niemand meer in de buurt om me aan op te trekken, dus ik moest het nu echt zelf doen. Mijn benen werden zwaarder, dus ik probeerde goed op mijn ademhaling te letten en naar het ritme van de muziek te luisteren. Ik heb mijn eigen playlists op Spotify met daarin allemaal muziek met een fijn ritme om op te lopen. Op momenten dat ik het zwaar heb, helpt de muziek me om in een goed tempo te blijven lopen. Daarom lukte het me ook nu om rond de 4:30 min/km te blijven lopen. In de verte zag ik jongen lopen in een rood-oranje shirt. Ik besloot om nog één keer alles te geven en hem in te gaan halen. Dat viel nog niet mee, maar gelukkig kreeg ook hij het steeds zwaarder. Op ongeveer 2 kilometer voor de eindstreep ging ik hem voorbij en ik probeerde meteen door te gaan en afstand te nemen: erop en erover, zoals ze dan mooi zeggen. Ik nam wat afstand, maar ik merkte dat hij het niet zo makkelijk om wilde geven. Er ontstond een mooi ‘gevecht’ waarbij ik merkte dat hij weer langzaam wat dichterbij kwam. Ik had niet de kracht meer om te versnellen, dus ik besloot zo door te gaan en misschien op het eind nog een sprintje te kunnen trekken. Met nog zo’n 500 meter te gaan kwam hij toch aardig in de buurt en ik merkte dat ik eigenlijk te vaak over mijn schouder keek. Op deze manier zou het me niet lukken om hem voor te blijven, er moest dus iets gebeuren.

Mijn redding kwam uit onverwachte hoek, maar was fantastisch! Luka had besloten om niet bij de finish op me te wachten en was me tegemoet gelopen. Met nog ongeveer 200 meter te gaan kwam hij naast me lopen en daagde me uit om samen met hem een eindsprint in te zetten. Hand in hand persten we er nog één keer alles uit en kwamen we lachend van trots enthousiasme en trots over de streep. De jongen met het oranje-rode shirt zat vlak achter ons, maar we waren hem voor gebleven!

Mijn eindtijd was 1:12:12 en daarmee was ik dik tevreden. Maar het belangrijkste was dat zowel Luka en ik genoten hadden van het lopen. Ook Carla, Demian en Vajèn hadden zich prima vermaakt en waren vele bekenden tegen gekomen. Dat alles bij elkaar maakt dat de Sylvesterloop 2018 voor ons helemaal geslaagd was. Volgend jaar komen we hier zeker weer terug.

De Sylvesterloop is misschien al een oude traditie, voor ons is het vanaf nu een nieuwe traditie. Tot volgend jaar!

David