Traditioneel sluit ik op de vrijdag voor de kerstvakantie het kalenderjaar af met een kerstlunch met al mijn collega’s. Heel gezellig, maar dit jaar heb ik dit voor het eerst aan me voorbij laten gaan. In plaats daarvan zat ik op vrijdagochtend met mijn gezin op de boot van Den Helder naar Texel. Even een paar dagen uitwaaien en tot rust komen. En natuurlijk had ik mijn hardloopschoenen ook ingepakt.
Toen we vrijdagmiddag op onze bestemming aankwamen, was ons huisje nog niet klaar. Geen probleem: op naar het strand dan maar. Daar aangekomen hadden we meteen de grootste lol. We waren nog geen paar uurtjes van huis, maar we voelden ons al helemaal relaxt. Er waaide een harde, straffe wind over het strand, dus we moesten opletten dat we niet wegwaaiden. Maar wat was het heerlijk op dit bijna verlaten strand. BijΒ strandpaviljoen Paal 28 genoten we nog van warme chocomel met slagroom en wat bitterballen, voordat we ons huisje voor dit weekend gingen opzoeken.
Mijn plan was om zaterdagochtend een stuk over het strand en door de duinen te gaan hardlopen, dus ik bekeek wat verstandig zou zijn. Mijn jongste zoon Luka (9) gaf me een goed advies: “Het waait hier wel erg hard pap, dus als je over het strand gaat hardlopen zou ik met de wind mee gaan. Dan kun je vliegen!” Strak plan, dus dat zou ik gaan doen.
Zaterdagochtend rond 10 uur ging ik op pad. Net als een dag eerder stond er weer een harde wind, dus ik besloot het advies van Luka op te volgen. Vanuit het park liep ik zo’n 2 kilometer richting het strandpaviljoen om daar het strand op te gaan. Mijn idee was om naar de vuurtoren van Texel te gaan, om van daaruit via de duinen weer terug te lopen. Het was gelukkig geen hoogwater, dus ik hoefde niet door het mulle zand te lopen. Toch was het best zwaar, zeker als je – zoals ik – eigenlijk altijd over weg loopt. Met de wind in de rug had ik daar geen last van, zeker omdat ik enorm kon genieten van de omgeving. De woeste zee, de prachtige duinen en de grote, rode vuurtoren in de verte, een indrukwekkend decor om te kunnen lopen. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet thuis ook zeker van de prachtig omgeving, maar dit is dan toch net even wat anders. Op zulke momenten ben ik jaloers op mensen die vlakbij het strand wonen en hier vaker van kunnen genieten, heerlijk lijkt me dat.
Na ongeveer 4 kilometer kwam ik bij de vuurtoren en dat was toch een klein kilometertje verder dan ik vooraf had gedacht. Maar hΓ©, je hoort mij niet zeuren hoor. Vanaf hier wilde ik door de duinen terug naar het park. Gisteren had ik voorgesteld om met z’n allen naar de vuurtoren te gaan wandelen, maar toen de jongens de vuurtoren in de verte zagen waren ze het totaal niet met mijn plan eens. Zinnen als “Veel te ver pap”, “Dat ga ik echt niet lopen hoor, het is voor ons ook vakantie” en “We pakken de auto wel” vlogen om mijn oren. Toch hadden Carla en ik besloten om ons plan gewoon door te zetten. Als ik nu eens precies kon vertellen hoe ver het was en hoe de omgeving zou zijn, zou dat mogelijk helpen om de jongens te motiveren. Kortom, opletten dus op de terugweg.
Van de vuurtoren terug naar het park was nog geen 3,5 kilometer, dat viel dus mee. Wind tegen, dat wel, maar de duinen zorgden er gelukkig voor dat het minder zwaar was dan op het strand. Het lukte me zelfs nog om te versnellen, waardoor mijn laatste twee kilometers met wind tegen over de weg sneller waren dan mijn kilometers met wind mee over het strand. Heb ik op het strand toch vooral genoten van het uitzicht of ben ik gewoon meer een loper voor op de weg? Ik denk dat de waarheid ergens in het midden ligt.
Na 9,2 km in ongeveer 45 minuten was ik weer bij de ingang van Sluftervallei, ons park. Carla was al met de kinderen naar het zwembad en had mijn spullen ook meegenomen, zodat ik direct daarheen kon gaan. Hardloopkleren uit, zwembroek aan en een duik in het zwembad: heerlijk! Na een uurtje zwemmen vonden we het genoeg en hebben we ons omgekleed. De jongens vervolgens overtuigen om naar de vuurtoren te wandelen ging verrassend gemakkelijk. Of het kwam door mijn goede uitleg over de route of dat we ze beloofden om te gaan lunchen in het torenrestaurant naast de vuurtoren weet ik niet, al heb ik mijn vermoedens. Maar ze gingen mee en wat was het gezellig! Liedjes zingen, grapjes maken, dansen in de regen; dit was echt genieten 2.0. Dit hadden we nodig, hiervoor gingen we naar Texel.
De rest van het weekend hebben we rustig aan gedaan. Na het wandelen nog een bezoekje aan Den Burg op zaterdag, zwemmen en spelletjes spelen op de regenachtige zondag en op ons gemak weer terug naar huis op maandag. Hardlopen? Dat heb ik niet meer gedaan, althans niet op Texel. Mijn plan was om maandag vroeg in de ochtend hetzelfde rondje nog eens te lopen, maar mijn lijf besloot anders. Ik had geen wekker gezet en toen ik om 9 uur eindelijk wakker werd, vond ik het te laat om nog te gaan aangezien er nog een hoop ingepakt moest worden. Overigens sliepen we allemaal langer dit weekend, een teken dat we hier de rust vonden die we nodig hadden.
Het gemiste stukje hardlopen heb ik later die maandag nog ingehaald in de middag, toen we weer thuis waren. Dat was toch wel weer wat anders dan over het strand. Misschien ben ik juist daarom wel onbewust door de bossen en offroad gaan lopen, om dat gevoel van zaterdagochtend weer een beetje terug te krijgen.
Hoe dan ook ben ik nu helemaal klaar voor de kerst. Hoofd leeg en mijn lichaam uitgerust en fit. Texel, je was geweldig en we komen zeker nog een keertje terug!
Fijne kerst allemaal!
David
David Draaft Door 