Zondagavond 23 juni vertrokken we met 33 leerlingen van Van Maerlant richting de Mont Ventoux in Zuid-Frankrijk. Maanden van voorbereiding waren eraan vooraf en deze week moest het dan gebeuren: per fiets zouden we de beroemde kale berg gaan beklimmen!
Vorig jaar ben ik voor de eerste keer mee geweest en dat was echt een geweldige ervaring. Op woensdag heb ik toen de berg per fiets beklommen in ruim 2 uur en een kwartier, een dag later hardlopend in ruim 2 en een half uur. Mijn plan was om die prestaties dit jaar te herhalen en liefst te verbeteren. Dat zou lastig worden, want net als een paar dagen eerder bij de Jeroen Boschloop, was het ook in Zuid-Frankrijk ontzettend warm. We moesten rekening houden met temperaturen tegen de 40 graden. Het zou dus een grote uitdaging gaan worden.
Op maandag kwamen we aan op de camping in Bedoìn en konden we meteen onze tentjes opzetten. De rest van de dag stond vooral in het teken van de camping en het dorpje verkennen. Gezien de warmte brachten we ook een groot deel van de middag door in en langs het zwembad.
Op dinsdag stond een trainingsrit van zo’n 40 kilometer op het programma. Nadat we de racefietsen opgehaald hadden bij de verhuur, vertrokken we al vroeg richting het plaatsje Suzette. Doel van vandaag was vooral om weer te wennen aan het fietsen op een racefiets, het schakelen goed onder de knie te krijgen en het lichaam alvast lost te maken voor de grote dag. De training verliep prima en ik fietste erg gemakkelijk. Paul (mijn collega) en ik hadden ook een fijne groep leerlingen en we konden een aardig tempo hanteren. Dat beloofde veel goeds voor woensdag!
Op woensdag waren we vanwege de hitte al om half 8 bij de fietsverhuur. Het zou een ontzettend warme dag gaan worden, dus vroeg vertrekken was verstandig. Om 8 uur gingen de eerste twee groepen op pad, een kwartier later ging de derde groep en om half negen sloot onze groep de rij. We waren op weg: op naar de top van de Mont Ventoux!
De eerste kilometers tot de eerste stop waren nog vrij eenvoudig. We merkten dat de klim begonnen was, maar echt heel steil was het nog niet. Dat zou pas na de eerste stop komen en dat hielden we de leerlingen ook voor: doe rustig aan en spaar je krachten tot het echte werk gaat beginnen. Bij de eerste stop vulden we onze bidons en kon de echte klim gaan beginnen.
We reden het bos in en het stijgingspercentage ging direct omhoog. Vanaf nu was het iedere leerling voor zich en op zijn of haar eigen tempo. Omdat wij als snelste groep als laatste vertrokken waren, zouden we nu ook de andere groepen kunnen gaan inhalen. Dat gebeurde ook al snel. Mooi om te zien dat leerlingen elkaar continu aan het aanmoedigen en oppeppen waren. Ook de vele ouders langs de route moedigden ons fanatiek aan, de sfeer was geweldig! Terwijl ik met de snelste jongens van onze groep naar voren reed, bleef Paul achter in het veld hangen om de leerlingen die het moeilijk hadden te helpen. Samen met Jim, die het even lastig had, bereikte ik de tweede post van de dag. Hier waren we ongeveer op de helft van de klim, maar nog steeds in het bos. Belangrijk was hier om goed te drinken en wat te eten, zodat je voldoende op krachten kwam voor de tweede helft van de klim.
Terwijl Jim wat meer tijd nodig had om te herstellen, stapte ik weer op de fiets om samen met Cas en Jurre richting de derde en laatste tussenstop te gaan. Deze was bij Chalet Reynard, aan het einde van het bos op zo’n 6 km van de top. Toen we hier aankwamen, hadden we inmiddels alle leerlingen en docenten voor ons ingehaald. Ook hier was het belangrijk om weer goed te eten en vooral te drinken, voordat we het laatste stuk in zouden gaan. De laatste kilometers zouden nog zwaar gaan worden in de volle zon, maar met zicht op de top.
Terwijl Jurre en Cas er als een speer vandoor gingen, pakte ik mijn eigen tempo op weg naar de top. Ondanks mijn zware benen, voelde ik me sterk en lag ik ruim een kwartier voor op mijn tijd van vorig jaar. Finishen onder de 2 uur zou dus mogelijk moeten zijn.
Net als vorig jaar waren de laatste kilometers zwaar. Het zicht op de top kan motiverend zijn, want de finish is in zicht. Maar de weg daar naartoe is zwaar en duurt nog lang, soms lijkt het of de top dan maar niet dichterbij komt. Op zulke momenten komt het dan aan op doorzettingsvermogen en wilskracht! Kort achter Jurre en Cas bereikte ik als derde de top, inderdaad net onder de 2 uur zuivere fietstijd. Trots!
Snel zette ik mijn fiets weg, en nadat ik snel wat gegeten en dronken had, ging ik helpen bij de binnenkomst van alle andere renners. Ik pakte steeds hun fiets en helm aan, waarop Nel ze verder kon helpen. Eén voor één druppelde iedereen binnen, stuk voor stuk kanjers die onder luid gejuich en applaus binnengehaald werden. De laatste bereikte de top na ongeveer 4,5 uur, maar iedereen was binnen. Een geweldige prestatie die natuurlijk groots gevierd moest en mocht worden!
Nadat we allemaal weer terug waren op de camping, hebben we onze prestatie ’s avonds met alle ouders nog gevierd en met een lekker diner afgesloten.
De volgende dag stond ik samen met Han, Rob en Joost alweer om 6 uur op om de Mont Ventoux voor een tweede keer te bedwingen. Rob en Joost op de fiets, Han en ik hardlopend. Helaas lukte het me dit keer totaal niet om in mijn ritme te komen. Al direct ging mijn hartslag flink omhoog en kreeg ik mijn ademhaling maar moeilijk onder controle. Na een paar kilometers kreeg ik ook wat last van mijn linkerknie. Ik liep door tot de eerste stop van gisteren en nam daar een gelletje en pakte mijn rust, in de hoop daarna alsnog in een ‘flow’ te komen. Dat was tegen beter weten in, want al snel nadat ik weer was gaan lopen voelde ik dat ik beter kon stoppen. Mijn lichaam protesteerde aan alle kanten: dit had geen zin! Als geen ander weet ik dat je altijd goed moet luisteren naar de signalen van je lichaam. Inmiddels had William me met de auto ingehaald en stond me enkele honderden meters verderop op te wachten. Ik besloot door te lopen tot bij hem en dan in te stappen, en daar had ik vrede mee.
Samen hielpen we Joost nog bij zijn fietstocht naar de top (ik liep zelfs nog een klein stukje met hem mee), voordat we samen terug reden naar de camping. Daar pakte ik mijn spullen in voor de lange terugreis naar ‘s-Hertogenbosch. Weer een prachtige ervaring en vele leermomenten rijker. Wat een geweldig kamp is dit toch! Mont Ventoux, tot volgend jaar…
David
David Draaft Door 