De derde van mijn ‘8 hardloopevenementen in 8 weken’ was een bijzondere: de Vestingloop in ‘s-Hertogenbosch. Al woon ik inmiddels een kleine 10 kilometer verderop in dorpje uit een andere gemeente, deze Vestingloop voelt toch als een thuiswedstrijd voor mij. Ik was dus op en top gemotiveerd. Tijd voor een terugblik!
De Vestingloop: historisch, sfeervol en voor iedereen
De enige, echte Vestingloop van Nederland wordt dus gehouden in mijn geboorteplaats ‘s-Hertogenbosch. Deze alweer 14e editie kent een prachtig parcours door het Bossche Broek met een unieke finish op de Parade, onder de rook van de Sint-Jans kathedraal. Dit jaar heb ik een groot stuk van de organisatie en voorbereiding kunnen volgen via de Bossche hardloper en blogger Mari Durieux, die via zijn socials ons regelmatig een kijkje gaf achter de schermen. Het evenement is uitgegroeid tot een vrij groot evenement met zo’n 7.000 deelnemers, maar niet te massaal en vooral voor iedereen heel toegankelijk. Dat laatste wordt extra duidelijk als je ziet dat het programma naast een 5, 10 en 15 km hardloopwedstrijd inmiddels ook een Vestingwandeling (zaterdag) en een Para Run (zondag) kent. Het idee daarachter: de Vestingloop is historisch, sfeervol en voor iedereen. Wat mij betreft zijn die doelen allemaal ruimschoots behaald!
Mijn doelstelling en voorbereiding
Maar natuurlijk heeft iedereen ook zo zijn eigen doelen. De mijne had ik enkele weken geleden al bepaald: tijdens de Vestingloop wilde ik weer een aanval op mijn PR op de 10 km doen. Dat staat al sinds oktober 2016 op 42:23, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik sneller moet kunnen. Tijdens de Wielenloop een maand eerder heb ik al een poging gewaagd, maar de omstandigheden waren toen niet ideaal waardoor ik nog niet in de buurt kwam. Dit keer zou het dus moeten gebeuren. Maar was ik er nu wel klaar voor? Ruim een week eerder liep ik nog een PR op de 5 km en een paar dagen later verbaasde ik mezelf met een vrij aardige tijd op de 10 km. Maar waren die twee runs kort achter elkaar niet teveel van het goede?
Ik wist dat ik in de week voor de Vestingloop heel rustig aan moest doen, maar waren 6 dagen om te herstellen voldoende? Tijdens die 6 dagen voelde ik allerlei pijntjes, waarbij vooral een zeurend gevoel in mijn rechterzij (bij mijn nier?) heel vervelend was. Na een rustige herstelloop op dinsdag heb ik een paar dagen extra op mijn voeding en vooral op goed drinken gelet. Op donderdag voelde ik me alweer wat sterker en heb ik nog een aardige tempoloop gedaan als test: dat ging vrij aardig. Met nog twee rustdagen zou het misschien toch goed kunnen komen.
Zondag, wedstrijddag
Op zondagochtend deed ik rustig aan. Na een uurtje langer in bed te hebben geleden, zaten we met het gezin aan een lekker ontbijt. Natuurlijk hield ik qua voeding al rekening met de wedstrijd van ’s middags: een kop koffie, wit brood, een pannenkoek en veel water. Water met de drinkmix van Maurten, de nieuwe sportvoeding die ik sinds kort aan het uitproberen ben. Carla en de kinderen gingen dit keer niet mee maar hadden andere plannen, dus rond kwart voor 12 ging ik alleen op de fiets richting ‘s-Hertogenbosch. Het was mooi weer: enigszins warm, maar bewolkt, waardoor het voor mij prima was. Ik parkeerde mijn fiets in een fietsenstalling vlakbij de finish en liep snel richting het startgebied. De start van de 5 km zou om 12.30 uur zijn en daar deden een paar bekenden aan mee, waaronder mijn broertje Dennis. Gelukkig was ik op tijd om hem nog even te zien en aan te moedigen. Terwijl hij op weg ging, had ik nog even tijd om wat te drinken en mijn spullen in te leveren. Dat laatste gooide bijna mijn voorbereiding in de war, want jeetje… wat een lange rij stond daar! Met nog zo’n 25 minuten tot de start zou ik dat nooit gaan halen! Wat nu?
Ik besloot ‘illegaal‘ de route tegen de richting in te volgen. Via de kleedkamers kwam ik zo al heel snel bij het inleverpunt van de tassen. Niet helemaal eerlijk tegenover al die mensen die netjes in de rij stonden te wachten, maar mij gaf het in ieder geval wel heel veel rust. Nu kon ik nog snel een Maurten energiegel pakken met wat water voor die laatste energieboost, even naar het toilet en toen rustig richting het startvak. Goed dat ik daar nog wat tijd voor had, want onderweg kwam ik nog wat bekenden tegen die ik natuurlijk allemaal succes wenste.
Klaar voor de start…
Eenmaal in het startvak had ik nog zo’n 10 minuten over. Genoeg tijd om mijn horloge en telefoon startklaar te maken, headset op te zetten, de juiste playlist te kiezen en wat rek- en strekoefeningen te doen. Op basis van mijn verwachte eindtijd mocht ik vooraan starten in startvak ‘rood‘. Bij de snelle jongens dus en ook bij een aantal van de (ex-) Asics Frontrunners! Een club hardlopers waar ik graag bij had gehoord, maar waar ik dit jaar helaas niet voor uitgekozen ben. Ik volg de meesten wel via Instagram en nu stonden ze dus ineens vlak voor mijn neus. Met nog slechts enkele minuten voor de start zat een kort praatje er helaas niet in, maar wie weet na afloop? Nu was het alle pijlen gericht op de startklok. Ik was er klaar voor: een nieuw PR… zou het gaan lukken?
Direct na het startschot vloog ik met de snelle jongens naar voren, maar al direct liet ik ze gaan. Dit keer wilde ik mijn race beter opbouwen, wat betekende dat ik me vooral de eerste kilometers wat in moest houden. Ik heb altijd de neiging om (te) snel van start te gaan waardoor ik op het eind kracht tekort kom. Vandaag moest dat anders. De eerste twee kilometers gingen in 4:02 en 4:03, waar ik normaal onder de 4 minuten zit. Dat ging dus prima. In de derde kilometer zou echter de stationstunnel komen, een pittig stukje met een vervelende klim. Als ik niet op zou letten zou ik hier veel tijd en energie verliezen. In een lekker tempo liep ik de tunnel in en met korte, snelle passen ging ik weer omhoog. Ik voelde dat ik mijn ademhaling en hartslag goed onder controle wist te houden, een goed teken! Doordat ik vooraan gestart was had ik weinig tot geen last van drukte en kon ik goed mijn eigen tempo lopen en de ideale lijn op het parcours kiezen. De bochten scherp aansnijden of een stukje over de stoep, alles om tot een snelle tijd te komen. Kilometers 3, 4 en 5 gingen net boven de 4:10 en daarmee zat ik halverwege helemaal op schema.
Nu kwam het zwaarste stuk, althans voor mij. Van vorig jaar weet ik nog dat ik op dit kleine stukje door Vught bijna instortte. Het was toen dankzij Erik den Hartog, die mij daar inhaalde, aanmoedigde en aan liet haken, dat ik weer in een ritme kwam en me wist te herstellen. Dit keer moest ik het echter alleen doen, maar met de wetenschap van vorig jaar moest dit toch lukken? In kilometer 6 had ik ruim 10 seconden verval. Dat lijkt best veel, maar dat kwam mede doordat ik bij een waterpunt even inhield om goed te drinken en water over mijn hoofd te gooien. Mijn hoop was dat ik hierdoor weer wat kon versnellen en dat bleek ook zo te zijn. Terwijl we door natuurgebied het Bossche Broek liepen, bleef ik lekker in mijn ritme en kon ik het verval in kilometer 7 en 8 binnen de perken houden.
De eindsprint!
Het kwam er nu echt op aan: had ik genoeg over voor een versnelling en mogelijk zelfs een eindsprint? Ondanks dat ik lekker liep, had ik geen enkel moment het gevoel dat ik op weg was naar een nieuw PR. In het verleden waren mijn tussentijden beter geweest door de snellere start en ik merkte dat ik niet gewend was aan deze andere raceopbouw. Maar ik voelde ook dat ik nog ontzettend lekker liep en veel kracht over had. Terwijl we het Bossche Broek uitliepen en weer in een wijk kwamen, besloot ik het tempo op te voeren. Ik begon weer wat mensen in te halen en dat gaf me een behoorlijke kick. Rustiger starten werkte dus echt! Ongeveer bij het 9 kilometerpunt stonden mijn collega’s William en Jacqueline klaar om me aan te moedigen. Ze hadden weer een flesje water voor me, maar in tegenstelling tot vorig jaar had ik dat nu niet nodig. De aanmoedigingen hielpen wel, want ik ging steeds sneller lopen en begon ook steeds meer mensen in te halen.
Na wat bochten en de altijd geweldige ‘cheerzone‘ van de Bossche Running Junkies, kwam de finish op de Parade steeds dichterbij. Ik keek op mijn horloge en zag dat ik nog onder de 40 minuten zat. Een tijd onder de 42 minuten was dus binnen bereik! Ik besloot om nog één keer alles eruit te halen en zette een eindsprint in. Op volle snelheid draaide ik de Parade op… nog een bocht, onder de voetgangersbrug door… al dat publiek… de Sint-Jan op de achtergrond… Edwin Smolders die ik als speaker nog iets hoorde zeggen over mijn eindsprint… nog een paar meter… de finish… en dan de klok die zei… Zag ik dat nou goed? 41 minuten en 43 seconden! Het was gelukt, een nieuw persoonlijk record op de 10 kilometer! Even wist ik niet zo goed wat ik moest doen en liep verbaasd een beetje op en neer. De adrenaline gierde zo door mijn lijf, dat ik de vermoeidheid en pijn niet leek te voelen. Het was me eindelijk gelukt! En dat hier, bij de Vestingloop in mijn eigen stad. Zo gaaf!
Tijd om na te genieten
Na een paar minuten rustig op een bankje gezeten te hebben, kwam ik weer terug op aarde. Ik besloot een fles drinken en mijn medaille in ontvangst te gaan nemen. Natuurlijk weer bij oude juf en collega Marianne, die hier altijd als vrijwilligster aanwezig is. Terwijl ik daarna richting het theater liep om mijn tas te halen, appte ik een paar vrienden en natuurlijk belde ik Carla even op. Ik moest mijn verhaal even kwijt, even delen met haar. Na een kort gesprek wilde ik mijn tas halen, maar die bleek er nog niet te zijn. Blijkbaar was ik vandaag sneller dan de organisatie logistiek aankon. Terwijl ik naar buiten liep om daar even te wachten, kwam ik Frontrunner Wesley Plompen tegen. Nu had ik wel alle tijd en ik sprak hem aan. We deelden kort onze ervaringen van vandaag en onze plannen voor de komende tijd, voordat we weer onze eigen weg gingen. Voor nu tenminste, want dat we elkaar vast weer eens gaan zien staat eigenlijk wel vast. De passie voor hardlopen verbroedert, verbindt. Buiten kwam ik mijn broertje weer tegen met zijn gezin en zijn collega’s. Hij had het ook gehaald en hij vond het nog leuk ook. “Volgend jaar weer!” beloofde hij me en daar ga ik hem natuurlijk aan houden. Ik kwam nog wat meer bekenden tegen en maakte hier en daar een kort praatje, voordat ik weer richting het theater liep.
Gelukkig was mijn tas inmiddels gearriveerd en kon ik me een beetje opfrissen en omkleden. Via de app had ik inmiddels afgesproken met mijn collega Arno die ook de 10 km gelopen had. Terwijl ik zijn kant op liep, kwam ik nog even langs het Instameetingpoint op de Parade. Van een afstand zag ik veel bekende ‘instarunners‘ staan, maar omdat ik met Arno had afgesproken moest dit maar even wachten. Toen ik even later terug kwam, waren de ‘instarunners‘ helaas niet meer te zien. Jammer, maar er komen nog genoeg runs waar ik ze tegen kan komen. Ik bleef nog heel even kijken naar de finish van de snelste heren en dames van de 15 km, voordat ik mijn fiets weer haalde en rustig terug naar Berlicum fietste.
Onderweg naar huis besefte ik me nog eens wat een geweldige dag dit was. Niet alleen vanwege dat PR dat ik eindelijk verbeterd had, maar vooral omdat ik van begin tot eind genoten heb. Alles klopte, van start tot finish. Of eigenlijk al van ruim daarvoor tot ver daarna. Hier zal ik nog wel een tijdje flink van nagenieten. Vestingloop, tot volgend jaar!
David
David Draaft Door 