September de marathon van Berlijn, oktober die van Rotterdam en in november op Texel. Drie marathons in drie maanden, best wel veel. Dus was het plan om tussendoor goed mijn rust te pakken en geen gekke dingen te doen. Tja, misschien past een halve marathon lopen niet helemaal in dat plan, maar toen de kans zich aandeed (bedankt Thijs!) was die te mooi om te laten liggen.

En dus stapte ik op zondag 10 oktober samen met Björn in de trein richting Eindhoven. Twee weken na Berlijn voelden de benen weer vrij goed. Het plan was om het rustig aan te doen. Björn wilde graag sub1.45 lopen en ik had besloten om hem te gaan helpen. De omstandigheden waren perfect en na wat frisse tegenzin in de ochtend (bij Björn!) waren we er helemaal klaar voor.

De eerste kilometers was het nog vrij druk, maar langzaam trok het lint van hardlopers uit elkaar en kwam er meer ruimte. Wat fijn dat dit allemaal weer kan, na zo’n lange tijd zonder evenementen. Het tempo was goed en na ongeveer 8 km wilde Björn gaan versnellen. Hij voelde zich zo sterk, dat het tempo best hoger mocht. Niet slim vond ik; we waren nog niet op de helft en hadden dus nog een heel stuk te gaan. Bovendien lagen we al ruim voor op schema, dus was er geen enkele reden om te versnellen. Na kort overleg besloten we om ons tempo gewoon vast te houden en als het zou lukken, op het eind nog te gaan versnellen.

Halverwege ging het nog steeds lekker en zaten we op een schema richting de 1.40. Die versnelling was dus helemaal niet nodig! Ik liep verbazingwekkend makkelijk en mijn hardslag bleef laag, iets dat me positief verraste. Zo kort na Berlijn voelde dit gewoon heel goed. Het mooie weer en het vele publiek maakten het een mooie race. Na 15 km merkte ik dat Björn meer moeite had om bij te blijven. Hij kreeg het nu zwaarder. Best logisch, want ons tempo lag voor zijn doen vrij hoog en ook hij liep twee weken geleden nog in Berlijn. We pasten ons plan aan en besloten er alles aan te doen om in ieder geval de kilometers onder de 5.00 te houden. Door onze opgebouwde marge zouden we dan ruim onder de 1.45 finishen en zat zelf een nieuw PR er nog in voor Björn (daarvoor moest hij sub1.43 lopen).

In de laatste kilometers haalden we Sjef nog in, een ervaren hardloper die ik al jaren ken. Ook Sjef had het zwaar in de laatste kilometers en hij probeerde bij ons aan te halen. Zo was ik ineens haas voor twee lopers geworden! Terwijl we het centrum naderden, werd het drukker en drukker langs de route. Wat een sfeer in Eindhoven! En we zouden het gaan halen, dat PR voor Björn. Toen we het sfeervolle Stratum binnenliepen was de finish nog maar een paar honderd meter en gingen we ieder voor de eigen eindsprint. Ik finishte in 1:41:31 en Björn in 1:42:21, een nieuw PR voor hem!

Wat een race, wat een sfeer. En wat voelde ik me nog steeds goed, ook na de finish en toch een flinke eindsprint. We namen de medailles in ontvangst en liepen rustig terug naar het Beursgebouw om onze spullen op te halen. Pas toen ik daar mijn schoenen uit wilde doen, ontdekte ik behoorlijk wat bloed op mijn enkel, sok en schoen. Net als in Berlijn ben ik blijkbaar tijdens het lopen vaak met mijn schoen tegen mijn enkel aan gekomen, met dit als gevolg. Gelukkig heb ik er geen last van gehad en zag het er erger uit dan het was. Tip voor mezelf: volgende keer beter letten op mijn loophouding én iets hogere sokken aandoen.

Met een goed gevoel stapten we weer in de trein terug naar huis. Deze dag had met laten zien dat ik goed aan het herstellen ben na Berlijn en dat ik met vertrouwen vooruit kan kijken naar Rotterdam. Een plan voor dan heb ik nog niet. Voor een snelle tijd gaan lijkt niet realistisch, maar tegelijkertijd voelde vandaag wel heel goed. Het zal van de vorm van de dag af gaan hangen: knallen of genieten. We gaan het over twee weken zien…

David