Marathon Berlijn 2021: medaille met een gouden randje

De marathon is verschrikkelijk. Een gevaarlijk monster dat je niet mag onderschatten. Steeds als je denkt dat je hem getemd hebt, komt hij toch weer onverwacht uit de hoek. Het is ook juist die onvoorspelbaarheid dat het mooi maakt. Tijdens de marathon kom je jezelf tegen, leer je jezelf kennen, steeds weer. Dat maakt het mooi, dat maakt het dat ik steeds weer mezelf uitdaag. Hierdoor heeft elke medaille zijn eigen verhaal, met een lach en een traan. Tijd voor het verhaal achter de medaille van Berlijn.

Samen met Björn het startnummer opgehaald op de Expo

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het was echt megazwaar . Ik was goed getraind en enorm gemotiveerd. Het plan was een PR (onder de 3:44, dat moest lukken) en liefst zo scherp mogelijk (richttijd 3:15). Was dat realistisch? Dat denk ik wel, maar dan moest alles op zijn plaats vallen op de dag zelf. Het begin was veelbelovend. Ik ging lekker van start. De eerste km’s gingen snel, misschien te snel, maar het voelde goed. Het voelde echt als een tempo dat ik heel lang vol zou kunnen houden. In trainingen liep ik dit al vaker. Na 10k zat ik ruim onder het geplande schema. Het zo aan zonnige dag worden en het werd al snel warmer. Uiteindelijk werd het ruim 25 graden, niet ideaal dus. Goed drinken, tempo iets lager en stabieler en ik kon het prima hebben. Tot 18k was er dan ook niks aan de hand.

Maar ineens, zomaar uit het niets, begon een spier in mijn linkerdijbeen enorm te branden. Alsof mijn been in brand stond, maar dan zonder de vlammen. Ik vertraagde mijn tempo iets, pakte een gel, dronk extra water. Helaas, niets hielp, de pijn bleef. Ik kon blijven lopen, maar niet soepel en van versnellen was zeker geen sprake meer. Tot 28k lukt het me nog om onder de 5.00 per km te lopen, maar zelfs dat werd lastig. Wat een pijn!

De marge naar mijn doel van 3.15 verdween als sneeuw voor de zon en na een laatste (mislukte) poging om wat te versnellen kwam bij 30k de berusting. Ik loop godverdorie niet voor mezelf, ik ben hier voor een veel groter doel. Voor KiKa. Mijn pijn is maar tijdelijk. Een mooie eindtijd is leuk, maar niet meer dan dat. Is 3.20 nog haalbaar? Ook mooi. Niet? We zien het wel. Maar ik ga die finish halen!

Na 39k kwam ik langs het KiKa-supporterspunt en dat gaf met het laatste zetje richting de finish. Eindtijd 03:23:53, ruim 20 min van mijn officiële PR afgehaald! Niet de tijd die ik gehoopt had, maar het maximale vandaag en dus ben ik gewoon enorm blij en trots! En het aller, allerbelangrijkste is dat we ‘gewoon’ weer heel veel geld voor KiKa opgehaald hebben. Een hoger doel is er ook niet!

Grote dank aan iedereen die me gesteund heeft. De donaties en support waren hartverwarmend. Maar in het bijzonder mijn gezin. Ik ben er enorm trots op wat wij als gezin allemaal doen voor KiKa. Ik hou van jullie!

Deze medaille heeft dus ook weer een bijzonder verhaal. De eerste grote marathon die door mocht gaan. Afzien in de hitte. Vechten, doorzetten en pijn verbijten. Bijstellen en relativeren. Ruim een kwart miljoen euro hebben we met de groep van KiKa Berlijn opgehaald. Een medaille met een gouden randje!