Al jaren staat de Vestingloop trouw in mijn agenda. Een wedstrijd in mijn eigen stad, natuurlijk ben ik daar bij. De allereerste Vestingloop in 2011 was ook mijn allereerste officiële wedstrijd als hardloper. Beetje een traditie geworden dus, al heb ik wel af en toe een jaartje over moeten slaan. Lang leek het erop dat we dit jaar door corona ook over moesten slaan, maar de organisatie had een geweldige vorm bedacht passend bij de huidige situatie. En dus stond ik zondag 6 juni al ruim voor 7 uur ’s ochtend klaar bij de start op de Parade.

Vestingloop: fit in 30 dagen: dat is de slogan dit jaar. Het idee is dat je de gehele maand juni mee kunt doen. 5 of 10 km hardlopen, 15 km trailen, 25 km wandelen en zelfs 10 km skeeleren. Elke woensdag is er ook een kidsrun, dus op alle mogelijke manieren worden mensen in beweging gezet. Op rustige tijden (vroeg in de ochtend of begin van de avond) en steeds in kleine groepen van volgens mij 30 personen. Elke dag zijn er vrijwilligers in touw om alles in goede banen te leiden. Met een prachtige start en finish en ook mét een medaille. Dichter in de buurt van een echt event zijn we lang niet geweest. Geweldig toch!?!?

Ik koos voor een start vroeg op zondagochtend voor de 10 kilometer, mijn favoriete afstand. Lekker een klein uurtje knallen, daar hou ik wel van. Ik zou samen met KiKa-maatje Björn gaan, maar die haakte de avond ervoor helaas af. Dus ging ik alleen, in de wetenschap dat ik wel een paar bekenden tegen zou gaan komen. Zo zou Edwin Smolders, als speaker bekend in heel Den Bosch, graag meelopen. Zijn doel zou zijn om onder de 40 minuten te lopen iets dat ik ook voor ogen had. Samenlopen zou dus erg leuk zijn. En zo niet, dan zou ik alleen gaan voor een sub40, dat was mijn doel.

Bij de start kwam ik inderdaad Edwin tegen, maar ook Mari Durieux. Mari is een vrij bekende blogger, vlogger, hardloper en nog veel meer. O ja, hij is tegenwoordig ook een geweldige fotograaf, een rol die hij deze ochtend ook zou vervullen. Mari wist me te vertellen dat Frank Futselaar ook mee zou lopen. Frank Futselaar, de man die de Olympische limiet voor de marathon had gelopen, maar helaas niet geselecteerd was. Tof om hem eens te zien, maar hem bijhouden was bij voorbaat onmogelijk. Het stiekeme beetje hoop dat ik had om deze ochtend om als eerste van de 30 deelnemers te finishen was vervlogen. En inderdaad, niet veel later kwam Frank aangelopen. Geen grammetje vet, op en top atleet, dat was wel duidelijk. Indrukwekkend ook wel. Inmiddels was Edwin ook bij ons komen staan (hij liep toch mee!) en we raakten met Frank aan de praat. “Ik doe het rustig aan” zei Frank en hij vroeg ons naar het plan dat wij voor ogen hadden. Ik vertelde dat Edwin voor het eerst een sub40 wilde lopen en meteen zei Frank: “Dan ga ik met jullie mee, ik ga jullie helpen!” Wow… Frank Futselaar die ons gaat hazen naar een snelle tijd… hoe tof is dat!

We stelden ons vooraan op en gingen goed van start. Het leek wel even alsof mijn GPS moeite had met opstarten, maar na zo’n 100 meter klopte het signaal gelukkig gewoon. Het eerste stukje was door een paar straten en een kleine afdaling en klim. Het tempo was meteen (te?) hoog en ik voelde me goed. De eerste kilometer ging in 3:46 en dat was inderdaad te snel, maar vanaf moment bepaalde Frank het tempo wat steeds schommelde tussen de 3:50 en 3:58. Na 5 km merkte ik dat ik het wat zwaarder begon te krijgen. Tot dat moment liep ik steeds vrij vooraan de groep, maar nu koos ik het plekje achter Edwin en Frank. Ik weet van mezelf dat ik het deze kilometers altijd wat zwaarder heb, maar dat ik het wel kán. Volgen was dus het devies, in de wetenschap dat ik er meestal nog wel een eindsprint uit weet te persen. Dat ‘volgen’ ging vrij goed, tot de laatste kilometer. Het laatste stuk voelde het alsof ik moest passen en de groep moest laten gaan. Ik bungelde als aan een elastiek op zo’n 10 tot 15 meter, maar net op tijd kon ik me herpakken. Bij het naderen van de finish kwam ik weer langszij en tegelijk met Frank ging ik over de finish, meteen gevolgd door Edwin.

Ik nam mijn medaille dankbaar in ontvangst. Voor mij heeft elke medaille van een event ‘waarde’, want elk heeft zijn eigen verhaal. Ook vandaag was weer een mooi verhaal ‘geschreven’. Ons doel om sub40 te lopen was met 39:07 heel dik gehaald. Mijn 2e tijd ooit op de 10 kilometer en voor Edwin zelfs een dik PR. Zo gaaf dat Frank Futselaar ons hierbij geholpen heeft. Wat was dit zwaar, gaaf en fijn tegelijk! Voor mij de bevestiging dat ik na alle lange afstanden van de afgelopen maanden nu weer meer snelheid begin te krijgen. Zou een aanval op mijn PR van 38:40 ergens in de komende tijd mogelijk zijn? Wie weet!

Voor nu gaat mijn dank uit aan Frank en Edwin voor het samen lopen van de race! Aan Mari voor een paar hele mooie foto’s. Maar vooral aan de organisatie en vrijwilligers van de Vestingloop: het was echt top geregeld! Eindelijk weer eens een race die in de buurt komt van hoe het hopelijk snel weer gaat zijn. Heb je je nog niet ingeschreven voor de Vestingloop? Het kan nog de hele maand juni. Ik zeg doen!

David