Wat in ‘no-time’ in de plaats kwam van de verzette marathon op Texel, werd uiteindelijk een onvergetelijke ervaring. Nooit gedacht dat deze actie in slecht drie weken tijd zoveel los zou maken bij de mensen om ons heen. Nooit gedacht dat deze actie zoveel geld op zou brengen. En vooral nooit gedacht dat ik echt in staat zou zijn om meer dan 100km hard te lopen op één dag.

Het plan
Op 9 maart hoorde ik dat de marathon verzet was en op 11 maart liet ik de wereld weten dat ik van plan was om mee te gaan doen aan Last Men Standing. Een zogenaamde ‘backyard-ultra’ waarbij je op één dag zoveel mogelijk rondjes probeert te lopen van 6,7 km met start en finish bij je thuis (lees hier de gedachte daarachter). Met start op elk heel uur, zou ik rekening houdend met de avondklok, maximaal 16 rondes (=107,2 km) kunnen lopen. Ik zeg “kunnen lopen”, want hoe kwam ik erbij dat ik hier klaar voor zijn? Met nog slechts 2,5 week was er niet veel tijd meer om me voor te bereiden. Ja, ik was klaar om een marathon te lopen, maar 100 km? Waar was ik aan begonnen! Maar ik kon en wilde nu niet meer terug. Natuurlijk had ik mijn actie gekoppeld aan KiKa en daarvoor ga ik over grenzen heen. De maand maart stond al in het teken van een winactie en het leek me een goed idee om deze uitdaging en die winactie aan elkaar te koppelen, zodat er misschien nog een paar honderd euro opgehaald kon worden voor KiKa.

De voorbereidingen
In iets meer dan twee weken moest er nog veel gebeuren. Om te beginnen een route van 6,7 km bepalen. Ging ik voor het buitengebied of wilde ik door de bebouwde kom? Ik koos voor het laatste. Ik wilde immers ook zoveel mogelijk geld ophalen voor KiKa en als zoveel mogelijk mensen mij zouden zien lopen, was die kans een stuk groter. Ik maakte een route dwars door ons dorp waarbij ik probeerde om langs zoveel mogelijk bedrijven en winkeliers te komen. Vervolgens besloot ik om mensen te vragen om een ronde met mij mee te lopen, als steun maar zeker ook als afleiding. Mijn gedachte was dat de tijd dat sneller zou gaan en dat ik de rondes zo makkelijker vol zou kunnen houden. De reacties stroomden boven verwachting binnen, soms uit onverwachte hoek, en uiteindelijk zouden er elke ronde mensen met mij meelopen of fietsen. Als derde ging ik de actie promoten in de hoop zo meer geld op te halen. Ik postte op sociale media, ik mailde alle bedrijven langs de route en kwam zelf op de voorpagina van De Brug, de huis-aan-huiskrant in onze gemeente. Dat het uiteindelijk zoveel enthousiasme los zou maken en zoveel mensen op de been zou brengen, had ik nooit verwacht. We besloten om onze oprit om te dopen tot ‘start- en finishgebied’ ne verzamelden vlaggetjes en ballonnen om te versieren en hingen de vlag uit. En als laatste moest ik gaan trainen. Tijd om lange afstanden te oefenen had ik niet meer, maar ik kon nog wel zo vaak mogelijk het rondje van 6,7 km gaan lopen. Trainen op het lopen van een ronde, twintig minuten stoppen, en vervolgens opstarten voor nog een ronde. Dat deed ik zo vaak mogelijk, maar verder dan 4x op één dag kwam ik niet want voor ik het wist was het al bijna 27 maart…

The day before…
Een paar dagen voor de uitdaging was ik al gestopt met hardlopen om mijn lichaam rust te geven. Op advies van Carla had ik contact gezocht met Martha, een vriendin van haar die ook fysiotherapeut is. Ik hoopte dat ze op de dag zelf misschien een keertje langs kon komen om mijn benen los te maken. Martha was echter zo enthousiast dat besloot om op de dag zelf vanaf 11 uur aan te sluiten en de hele dag te blijven om me te helpen wanneer ik dat nodig had. Ook mocht ik op vrijdag nog langskomen voor een ‘stimulerende massage’ waarbij mijn spieren klaargemaakt zouden worden voor de inspanning die zou komen en om hopelijk blessures te voorkomen. Daar maakte in natuurlijk dankbaar gebruik van! De rest van de dag gebruikte ik om mijn spullen klaar te leggen, mijn voeding volgens schema klaar te maken (met dank aan BYE nutrition, o.a. voor het schema), bij BTTLNS een paar spandoeken op te halen (in het startgebied mag mijn belangrijkste sponsor gezien worden!) en bij ALDI Berlicum fruit, (fris)drank en lekkers op te halen voor alle meelopers en -fietsers. Daarna was het tijd om alles op te hangen en versieren. Tot onze verbazing waren we niet de enige: buren en buurtbewoners hingen ook slingers op, de vlag uit of versierden hun ramen. Morgen zou zomaar eens een hele mooie dag kunnen gaan worden. Op het weer na dan, want met hagel, regen en zelfs onweer zagen de voorspellingen er niet zo heel goed uit…

04.00 uur: tijd om op te staan
Vroeg opstaan vind ik normaal gesproken niet erg, maar 4 uur is wel heel erg vroeg. Maar een doel voor ogen maakt alles een stuk makkelijker en meteen een frisse douche zorgde ervoor dat ik goed wakker was. Omkleden, bakkie koffie (een shot cafeïne voor een race is helemaal niet verkeerd) en een boterham met jam naar binnen werken. Jaber, mijn eerste meeloper was lekker op tijd en ook Carla en de kinderen waren al voor 5 uur beneden om me succes te wensen. Onverwacht stond ook Jennifer al vroeg voor de deur om me aan te moedigen. Ja, ik was er klaar voor!

05.00 uur: ronde 1 (6,7 km)
De eerste ronde liep Jaber dus met me mee en was Demian onze begeleider op de fiets. Jaber is een fanatiek trailrunner en heeft ervaring met lange afstanden. Zijn langste afstand ooit is 105 km, dus als iemand me tips kon geven om de dag goed door te komen, was hij het wel. De twee belangrijkste tips die me bijgebleven zijn waren: kijk niet naar de totale afstand die je nog moet lopen, maar beschouw elk rondje als een nieuwe. Dat bleek achteraf een geweldige tip voor de mentale mindset. En de tweede: klok niet elk rondje apart op Strava, maar maak er één lange activiteit van. Hoe gaaf is het om achteraf een meer dan 100km op de teller te hebben?! Ook dat heb ik dus gedaan en daar ben ik nog steeds blij mee. Jaber, je weet inmiddels dat ik een ontzettend hekel heb aan ’s ochtends vroeg in het donker lopen. Ik ben je dan ook dankbaar dat jij me door deze eerste kilometers heen geholpen hebt!

06.00 uur: ronde 2 (13,4 km)
De tweede ronde moest een fijne ronde gaan worden, want tijdens dit uur zou de zon opkomen. Dat het door een flinke hagelbui en zelfs een flinke klap onweer misschien wel de zwaarste ronde zou worden, wist ik gelukkig bij de start nog niet. Jaber besloot nog een rondje mee te lopen, maar de ronde was eigenlijk voor Erik ‘gereserveerd’. Erik en Nicole zijn dierbare vrienden uit Waalwijk die helaas uit eigen ervaring weten hoe belangrijk de inzet van en voor KiKa is. Bij al mijn acties zijn zij dan ook wel op enige wijze betrokken, en vandaag wilden ze eigenlijk de eerste ronde samen met mij meelopen. Helaas was dat door de avondklok en gebrek aan oppas voor hun zoontje niet mogelijk, dus kwam Erik om 6 uur alleen om een rondje mee te lopen. Heel bijzonder dat juist hij erbij was. En Erik, ik denk dat het ook niet voor niets was dat wij samen deze ronde in zware weersomstandigheden mochten lopen. Het moest zo zijn en samen hebben we deze ronde overwonnen voor KiKa! Dat Erik, Nicole en Jitse er door de hele dag heen op verschillende momenten ook nog zouden zijn, wist ik toen nog niet.

07.00 uur: ronde 3 (20,1 km)
Om 6.41 uur stuurde Roel me: “Gaat jouw uitdaging door met dit weer?” Jazeker, door weer en wind. Gelukkig bleef het bij één klap onweer en was het gestopt met hagelen, dus konden we gewoon door (op de foto zijn de donkere wolken en de hagelstenen op de grond nog te zien). Ronde 3 met Roel op de fiets en Koos en Jaber (nog een rondje dan) als lopers. Koos en ik kennen elkaar via Strava omdat we rondom Berlicum steeds elkaars kroontjes afpakten. Maar vandaag liepen we voor het eerst samen. Van deze ronde zijn me vooral de verhalen bijgebleven die Roel ons vertelde over zijn werk als conducteur. De tijd vloog voorbij, nu al een halve marathon gelopen!

08.00 uur: ronde 4 (26,8 km)
Op school was mijn ‘gekke’ uitdaging ook al de hele week onderwerp van gesprek. Arno was de eerste collega die beloofde een rondje mee te fietsen, want vanuit Rosmalen was hij zo in Berlicum. Joost en Wybren besloten zijn voorbeeld te volgen, als was het voor hen wat verder aangezien zij uit Tilburg moesten komen. Respect dat ze weer en wind hebben getrotseerd om mij te steunen. Leon was er ook, voor eventuele massage mocht dat nodig zijn. Als loper kreeg ik gezelschap van Maudy, die ik alleen ken van Instagram. Tijdens het lopen kregen we het al snel over ‘Home Run’, een event waar ik in 2018 al aan meegedaan heb en waar Maudy dit jaar aan mee gaat doen. Leuk om daar ervaringen over te delen, waardoor Maudy nog meer zin heeft gekregen in Home Run. En voor ik het wist was er weer een ronde voorbij!

09.00 uur: ronde 5 (33,5 km)
De vorige ronde scheen de zon, deze ronde startten we in de regen. Ik kreeg gezelschap van buurtbewoner Nick, van wie ik tijdens deze ronde ontdekte dat hij ook regelmatig hardloopt. Leuk! Ook Raoni, die helemaal vanuit Valkenswaard was gekomen, liep mee. Raoni en ik hadden elkaar nog nooit ontmoet, maar doen allebei mee aan KiKa Extreme. Hij gaat in september naar Vichy, ik naar Friesland. Verschil moet er zijn. Al waren er wel meer verschillen, want Raoni blijft een goede zwemmer te zijn, terwijl dat bij mij absoluut het zwakste onderdeel is. Ach, ook nu weer: verschil moet er zijn. Tof om wat ervaringen uit te wisselen en zo weer een ronde verder te komen!

10.00 uur: ronde 6 (40,2 km)
Terwijl de laatste regenbuien inmiddels voorbij waren, stond Daan voor de deuren. We wonen in dezelfde straat, hebben elkaar regelmatig gezien, maar nog nooit gesproken. 6,7 kilometer om daar verandering in te brengen, sport verbroederd. Daan loopt wel eens hard, maar is meer van het voetbal en de krachttraining. Leuk dat hij toch de tijd nam om samen een rondje te lopen. Over één ding waren we het snel eens: wat wonen we toch in een fijne wijk!

11.00 uur: ronde 7 (46,9 km)
Tijd om de eerste marathon van de dag vol te maken in ronde zeven. Daarbij kreeg ik steun van oud-collega Sophieke en Berlicums snelste hardloopster Nienke. De mooiste dingen gebeurden echter onderweg. Zo stond halverwege deze ronde Luka met zijn hele voetbalteam langs de kant om mij aan te moedigen, voordat ze naar hun voetbalwedstrijd moesten. Erg leuk mannen! Tijdens deze ronde werden we ook verrast door harde muziek die uit een gepimpte bus kwam. Het waren Adwin en Steven, die beloofd hadden om met hun bus een ronde langs te komen om me aan te moedigen. Terwijl wij verder liepen sloten ze achter ons aan en volgenden ons helemaal tot de finish. Wist Berlicum nog niet dat ik aan het hardlopen was, dan nu toch zeker wel!

12.00 uur: ronde 8 (53,6 km)
Na deze ronde zou ik op de helft zijn. Ik kreeg aansluiting van mijn schoonbroer Willem, die ondanks een blessure toch een rondje mee wilde lopen. En van mijn andere hardloop- en fietsmaat Mark. Voor deze ronde had ik andere schoenen aangedaan. Vooraf had ik al bedacht een paar keer van schoenen te wisselen, in de hoop dat de afwisseling goed zou zijn voor mijn lichaam. Helaas bleek ik nu een verkeerde keuze gemaakt te hebben. Na 7 rondes op de HOKA carbon X2, dus mét carbonplaat, liep ik nu op de Nike Pegasus 37. Een fijne schoen, maar voor trainingen. Nu ik al 7 rondes gewend was aan de carbonplaat merkte ik meteen een gigantisch verschil in comfort. Deze ronde liep ik dus echt een stuk minder makkelijk en dat was niet fijn. Meteen maar weer schoenen wisselen bij thuiskomst!

13.00 uur: ronde 9 (60,3 km)
Over de helft! Elke stap die ik vanaf nu zou zetten, wass verder dan ik ooit op één dag gezet had. En elke stap was weer gewoon met een carbonplaat onder mijn voeten. Wel een andere, want ik had mijn oude, vertrouwde Vaporfly’s maar weer eens uit de kast getrokken. Op die schoenen heb ik al verschillende marathons gelopen, dus ik weet wat ik daarop kan. Voor deze ronde was Mark nog even gebleven en nu liep ook Adwin een (half) rondje mee. Hij had geruild met Willem, die nu achter het stuur van de muziekbus was gekropen. Het was een prima rondje, geen vuiltje aan de lucht en het ging ogenschijnlijk vrij gemakkelijk.

14.00 uur: ronde 10 (67 km)
Deze ronde zou ik lopen met Henri, een dorpsgenoot die ik tot vandaag alleen kende via Strava. Leuk om elkaar nu eens echt te zien en spreken. Onverwacht stonden er ook nog twee dames klaar om mee te lopen. Lynda was helemaal uit Boekel hierheen gekomen om samen met haar zus Loes, die wel in Berlicum woont, mee te lopen. Erg leuk, vooral toen bleek dat we Loes kennen. Zij heeft als verloskundige namelijk geholpen om Luka, onze middelste, op de wereld te zetten. Wat leuk om elkaar nu ruim 11 jaar later weer te zien. Het lopen ging ook deze ronde weer goed, al begon ik wat irritatie aan mijn linkerknie te voelen. Nog niks geks, maar ook niet iets wat wegtrok. Na deze ronde toch Martha er maar even naar laten kijken…

15.00 uur: ronde 11 (73,7 km)
Een stevige behandeling voor mijn knie moest de spieren en pezen weer wat lossen maken, zodat ik deze ronde goed door kon komen. En dat lukte vrij goed. Ik voelde mijn knie nog wel, maar niets om me zorgen over te maken. Het was ook een bijzondere ronde, want mijn nieuwe medelopers kwamen helemaal vanuit Bergen op Zoom en Nijmegen om een rondje mee te lopen. Marko en ik gaan helemaal terug naar New York 2017, waar we samen de marathon liepen voor KiKa. Vanaf dat moment hebben we altijd contact gehouden. Sjoerd en ik kennen elkaar van Home Run in 2018, toen ik hem op het laatste moment als reserve toe kon voegen aan ons team. Hetzelfde verhaal: sindsdien volgen we elkaar hardloopavonturen. Met Lynda, die nog een rondje extra meeliep was ons groepje compleet en gingen we over de grens van 70k.

16.00 uur: ronde 12 (80,4 km)
Ronde 12, gek genoeg de enige ronde waarvan ik geen foto terug hebben kunnen vinden van de start. Daarom maar een foto die onderweg genomen is. Tijdens deze ronde kregen Marko en ik onverwacht gezelschap van Huibert, die vanuit Den Dungen van mijn actie gehoord en gekomen was om een paar rondjes mee te lopen. En van Jan, een buurtgenoot die ook zin had om mee te lopen. We kregen begeleiding van Luque en zijn zoon. Nadat zij al de hele dag bij de start-finish geweest, wilden ze nu wel eens met eigen ogen zien wat er onderweg allemaal gebeurde. Mensen langs de weg, spandoeken, borden, ballonnen, Berlicum maakte er echt iets moois van. Dat was fijn want dat hielp mij door de dag heen, ook deze ronde waarin ik het echt nodig had. Ik begon mijn knie namelijk steeds meer te voelen en dat was niet fijn. Een nieuwe fysiobehandeling was nodig, dat wist ik. Maar het ergste: er bekroop me een klein gevoel van onzekerheid. Zou mijn knie het wel volhouden? Zou ik het wel gaan halen?

16.45 uur: serieus werk voor de fysio!
Nog maar vier rondes te gaan, de zwaarste rondes. Mijn lichaam had het al zo ver geschopt, dit mocht toch niet meer misgaan? Tegelijkertijd weet ik als geen ander dat als je knie het begeeft, je eigenlijk wel klaar bent. Zoiets had ik ooit eens meegemaakt tijdens de Two Rivers Marathon, waarbij ik in de laatste kilometers steeds door mijn knie zakte. Met pijn en moeite haalde ik toen de finish. Dat was na 42 km, nu zat ik al bijna op het dubbele en ik moest er nog meer dan 25… Qua massaga had Martha al alles gedaan dat ze kon, de volgende optie was tapen. Op die manier zouden mijn spieren en pezen wat meer ruimte krijgen om te bewegen, waardoor het lopen beter zou moeten gaan. Ik was benieuwd…
Carla was inmiddels druk in de weer om voor eten te zorgen. Ook zij was al vanaf 5 uur op en de hele dag in de weer om ervoor te zorgen dat alles op rolletjes liep en ik onbezorgd kon blijven lopen. Geweldig ook dat Buuf & Buuf bij wijze van sponsoring zorgde voor meer dan voldoende pizza’s zodat er genoeg te eten was voor alle aanwezigen. Ook voor Carla een zorg minder.

17.00 uur: ronde 13 (87,1 km)
Tijd om de knie met tape te testen. Huibert en Jan liepen nog een rondje mee, terwijl nu Björn en Patrick aansloten. Björn is mijn beste maat die inmiddels ook actief is voor KiKa (door mij aangestoken). Als alles goed gaat, zullen we in september samen de marathon van Berlijn gaan lopen, daar kijk ik echt naar uit. Vanzelfsprekend dus, dat hij er vandaag ook bij zou zijn. Ik was ook blij dat Patrick er was, aangezien die met zijn gezin een drukke en nare tijd achter de rug had. Vandaag zou voor hen een welkome afleiding zijn. Vanuit de buurt kregen we wederom een begeleider op de fiets mee en zo liepen we weer een rondje door Berlicum, mijn 13e alweer. En de knie hield het vol!

18.00 uur: ronde 14 (93,8 km)
Etenstijd. Terwijl de meeste mensen even de tijd namen om een hapje te eten, ging het hardlopen voor mij gewoon door. Een ronde met alle Björn als loper erbij, maar met een leuk stel spontane kereltjes erbij op de fiets. Luka en Teun fietsten voor ons uit, Lars en Levi fietsten bij de bus. En ergens om ons heen kwam Demian afentoe nog zijn gezicht laten zien. Ja, ook deze ronde heb ik weer helemaal zelf gelopen (op de fiets zitten was alleen even vlak voor de start), al begon ik mijn knie weer wat meer te voelen. De tape deed zijn werk, maar of het voldoende was? Aan de andere kant: nog maar twee rondes hierna, kom op man!

19.00 uur: ronde 15 (100,5 km)
Een van de mooiste rondes, om meerdere redenen. Allereerst was dit het rondje waarbij Carla aansloot. Met dank aan mensen om ons heen kon ze alles thuis even loslaten en zo ook een ronde meefietsen en zo zien wat er allemaal gebeurde in Berlicum. Daarnaast was dit de ronde waarin ik de magische grens van 100 km zou gaan halen. Honderd kilometer, bizar toch! En verder sloten nog een paar fijne vrienden aan: Björn, die ondanks een blessure mee bleef lopen. Jennifer, die eigenlijk al de hele dag aanwezig was maar nu ook zelf de hardloopschoenen aan had getrokken. En Nicole, die vanuit Waalwijk toch teruggekomen was om ook zelf te ervaren hoe het was. Met dit fijne, bijzondere clubje moest het wel goed komen. Voor de zekerheid was mijn knie nog wat extra ingetaped, maar toch kreeg ik halverwege deze ronde steeds meer last. Ik kon het tempo goed volhouden, maar de pijn werd erger. Ik besloot te versnellen, iets wat vaak helpt bij mij waardoor de pijn wat minder wordt. Versnellen, na bijna 100 km, zelfs dat kon ik nog. En het leek ook even dat het hielp, maar na een paar honderd meter merkte ik dat het toch geen verschil maakte. Daarop besloot ik het ‘gewone’ tempo van 5:30 weer aan te houden, om zo mijn krachten te sparen want hierna moest ik nog een ronde. Nog één ronde, de laatste ronde. De 100 was ik al voorbij, ik zou het gewoon gaan halen!!!

20.00 uur: het laatste rondje! (107,2 km)
Het aller, allerlaatste rondje. Vanaf 5 uur ’s ochtends was ik al aan het lopen en nu was dan eindelijk het einde echt in zicht. Mijn knie moest het nog één keer 6,7 km volhouden. Ik had een pijnstiller genomen, massage of tapen hielp nu niet meer. Nu kwam het aan op doorzettingsvermogen en een flinke dosis adrenaline. Het werd inmiddels donker dus ik had een lampje omgedaan. Maar achteraf bleek dat niet nodig, want ik had zoveel mensen om me heen die ervoor zorgden dat ik veilig en verlicht kon lopen. En ook de bus was er nog steeds. Adwin en Steven zouden één ronde blijven, maar ze vonden het zo leuk (en Carla wist ze zo goed over te halen), waardoor ze er tot het einde bij bleven. Wie er allemaal mee liepen en fietsten deze ronde? Ik weet het niet precies meer. Deze ronde beleefde ik zo in een roes, maar op de foto staan in ieder geval van links naar rechts Pascal (zo leuk, sinds de havo niet meer gezien en nu samen met Koos meegekomen), Jennifer, Lynda (toch nog een rondje, ze kon het niet laten), Koos (’s ochtend ook al van de partij geweest), Björn, Henri (ook speciaal teruggekomen), Erwin (een van mijn shirtsponsors) en Nicole. Maar zoals gezegd beleefde ik deze ronde in een roes. Wat ik nog wel weet is dat er halverwege bijna een abrupt einde kwam aan deze dag. Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik struikelde en ging bijna onderuit. Bijna… want ondanks een pijnlijke knie en een enorm vermoeid lichaam, lukte het me nog net om op de been te blijven en gingen we door naar de finish. Ik liet de laatste aanmoedigingen over me heen komen (wat stonden er de hele dag door toch veel mensen langs de kant. Bij sommige huizen zelfs meerdere rondes, geweldig!) en maakte me klaar voor de laatste meters. Nog een kleine stukje door de Hoogstraat en dan rechtsaf onze wijk weer in…

De finish!
Om in onze eigen straat te komen, moest ik via Fonteinkruid nog een blokje om. Fonteinkruid, dat nu helemaal vol stond met mensen! Heel de wijk was uitgelopen om mij toe te juichen, compleet met ballonnen en sterretjes. Zo bijzonder! Aan het eind van de straat links af Pijlkruid in, het begin van onze straat. Daar was het opvallend rustig, maar ik moest nog de hoek om en dan vervolgens de laatste 100m rechtdoor naar de finish. De hoek om… bij de finish stonden ook aan beide kanten weer mensen. Vuurwerk was neergezet. Applaus. Gejuich. Fantastisch! Meteen na de finish viel ik Carla in de armen om vervolgens met onze kinderen erbij even te knuffelen. En daarna… genieten van het moment. Applaus, minutenlang applaus van zoveel lieve, fijne mensen die allemaal de moeite hadden genomen om hierbij te zijn. Het was me gelukt, 107 km hardlopen voor KiKa. Langzaam drong het tot me door wat ik gepresteerd had. Als zoveel mensen de moeite nemen om je toe te juichen, dan moet het wel een bijzondere prestatie zijn!

Inmiddels was het al bijna tien uur en zou de avondklok zo ingaan. Langzaam maar zeker ging iedereen naar binnen of vertrok weer richting huis. Tijd voor een douche, tijd om echt tot rust te komen, tijd om even iets anders te eten dan een reep of een gelletje. Tijd om na te praten en na te genieten.

The day after…
De volgende ochtend plaatste ik op mijn sociale media dit bericht:

“Een dikke knie, spierpijn, moe… maar een hoofd vol onvergetelijke herinneringen en een enorm gevoel van trots. 107km hardlopen… ongelofelijk dat het gelukt is. Dank aan iedereen voor alle steun en aanmoedigingen gisteren, zonder jullie was het nooit gelukt. Wat een warmte en enthousiasme om ons heen, zo fijn! Speciale dank aan:

  • Martha die als fysio mij de hele dag weer heeft opgelapt voor nog een rondje.
  • Adwin & Steven voor rondjes lang begeleiding met bus en muziek: wat een feestje maakten jullie ervan!* alle vrienden, familie die de moeite namen om een rondje mee te lopen of fietsen.
  • Aldi Berlicum voor alle (sport)drankjes en fruit voor mij, mijn meelopers en supporters.
  • Buuf & Buuf voor de heerlijke pizza’s zodat we ons over avondeten geen zorgen hoefden te maken.
  • Mijn lieve Carla, mijn steun en toeverlaat, zonder wie ik nooit in staat zou zijn om dit te kunnen doen. Samen met onze kids zijn we een “dreamteam”!

O ja, deze actie voor KiKa heeft al zeker 2400 euro opgeleverd. Wow!“

Ik heb het maar gekopieerd en geplakt, want zelfs ruim een week later kan ik het simpelweg niet beter verwoorden. Op een kleine correctie na: de actie heeft geen 2400, maar uiteindelijk ruim 3000 euro opgeleverd. Zelfs in de dagen na de actie bleef het geld nog binnenkomen.

What’s next?
Wat is je volgende doel? Die vraag heb ik de afgelopen week vaak gekregen. Nou, voorlopig eerst even niks. De komende weken gebruik ik om mijn lichaam rustig te laten herstellen. Wel blijven lopen, maar zeker minder intensief. Daarnaast zal ik het fietsen en zwemmen weer op gaan pakken, want na deze weken van “even niks” is het eerstvolgende doel de Ironman. Op 20 juni de 1/4 triatlon Rosmalen en een week later in Friesland de Ironman 70.3 voor KiKa. 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km hardlopen, alles bij elkaar weer een flinke uitdaging.

Maar nu eerst nog even een tijdje blijven nagenieten. Ruim 100 km hardlopen… wow!

David