Heroïsche taferelen over het strand en door de duinen bij windkracht 7, het voelt alweer zo lang geleden. Het was in januari dat ik voor de laatste keer officieel in actie kwam. Toen kwam de stilte… Tot een paar weken geleden. Op woensdagavond 2 september stond ik eindelijk weer aan de start van een ‘echte’ race: de Maximale10!

De Maximale10 is sinds vorig jaar een jaarlijkse loop voor een goed doel: Spieren voor Spieren. Het parcours is voor mij lekker dichtbij huis: langs het Maximakanaal in Rosmalen. Een plek waar ik regelmatig loop en fiets tijdens mijn trainingen. Hier moest ik dus wel aan meedoen.

Samen met mijn KiKa-hardloopmaatje Björn had ik me ingeschreven en we waren ruim op tijd bij het pand van Accon AVM waar we ons konden omkleden. Hier werd al meteen duidelijk dat de organisatie goed rekening had gehouden met alle coronaregels. Zo waren er duidelijke looproutes in het gebouw en was er voor iedereen voldoende ruimte. Gelukkig zat het weer ook mee, waardoor het geen straf was om ruim voor de start al buiten te zijn.

Terwijl Björn op zijn gemak richting de start wandelde, koos ik ervoor om een rondje in te lopen om de nabij gelegen Rosmalense plas. Ik had wat last van kleine pijntjes en door rustig een kleine 2 kilometer in te lopen, verdwenen deze en kon ik vol goede moed aan de start verschijnen. In totaal waren er zo’n 200 mensen op deze race afgekomen om 5 of 10 km hard te lopen. Ik koos (natuurlijk) voor de 10k, een route over een geasfalteerd fietspad richting sluis Hintham, om van daaruit via de andere kant van het kanaal over een grindpad richting sluis Empel te lopen. Daar zou een kleine beklimming zijn, waarop het laatste stuk weer over het fietspad ging terug naar de start.

Zoals elke race had ik mezelf ook nu weer een doel gesteld. In de zomer heb ik weinig op pure snelheid getraind, dus een aanval op mijn PR (38:40) zat er vandaag gewoon niet in. Toch legde ik de lat hoog voor mezelf door voor een tijd onder de 40 minuten te gaan. Direct vanaf de start met een paar snelle lopers meegaan waarvan ik weet dat die tijden rond de 38/39 minuten lopen en dan zo lang als mogelijk bij hen blijven, om vervolgens mij eigen tempo op te pakken, dat was het grote plan van vandaag.

De eerste kilometer ging gemakkelijk én in een snel tempo: 3:41. Ook de kilometer daarna ging in dat tempo, maar met de eerste sluis in zicht voelde ik ook dat ik dit tempo niet vol ging houden. Bij de sluis maakten we een bocht van 180 graden om vervolgens op het grindpad wind tegen te krijgen. Die tegenwind was steviger dan gedacht en het lukte me niet meer om kilometers onder de 4 minuten te lopen. Door twee snelle kilometers in het begin had ik een kleine marge opgebouwd, waardoor het nu niet erg was om boven de 4 min/km te lopen. Als ik het verval klein zou houden, zou ik mijn doel toch nog kunnen halen. Dat bleek nog lastig, want halverwege liepen mijn tijden sneller op dan ik wilde. Ik wilde wel versnellen, maar het lukte me niet…

Totdat ik ingehaald werd door Michel. Hij is ook een fanatieke hardloper (nog meer dan ik!) en wij lopen vaak ongeveer dezelfde tijden. Ik wist dat hij op dit moment beter getraind was dan ik, maar dat hij me nu inhaalde was net wat ik nodig had. Niet dat ik hem weer in zou halen (hij liep in korte tijd al tientallen meters voor me), maar ik wilde zeker niet verder achterop raken. Die mentale motivatie had ik nodig en ik kon zowaar weer wat versnellen. Na de tweede sluis, met een pittige stukje trail en een klimmetje, gingen we weer met wind mee terug richting de start. Dit laatste stuk perste ik er nog een versnelling uit waardoor ik mijn laatste kilometer weer ruim onder de 4 minuten liep. Officiële eindtijd 39:47: doel gehaald, missie geslaagd!

Direct na de finish kregen we een flesje water en een beker met ijs, lekker! Zoals ik al zei, de organisatie was prima. Vervolgens was het wachten op Björn die overigens ook een prima tijd liep. Ook mijn schoonbroer Willem was aanwezig. Leuk om over hem te vertellen is dat hij finishte in een tijd onder de 50 minuten, wat heel knap is voor iemand die weer op de weg terug is na een zware knieoperatie. Op de parkeerplaats van Accon konden we nog wat kletsen met andere hardlopers en bekenden. Sommige bevriende hardlopers had ik al maanden niet gezien, dus het was leuk om elkaar nu weer tegen te komen.

Het was een feestje om na maanden weer een race te kunnen lopen. Weliswaar kleinschalig en zonder officiële tijdswaarneming (alles ging via een Strava-segment), maar toch. De sfeer, de spanning, de extra krachten die je krijgt wanneer je je aan anderen optrekt, dat heb ik allemaal lang gemist. Fijn dat het nu weer kon en ook nog zo dicht bij huis. Ik hoop van harte dat binnenkort andere races dit voorbeeld zullen volgen. Wat mij betreft door naar de 7Heuvelenloop als ultieme test voor de marathon van Texel eind november!

David