De herfst vind ik altijd een heerlijke periode om hard te lopen. Dat het kouder en natter wordt maakt mij niets uit. Enige nadeel is dat de dagen korter worden en het dus vroeger donker is, maar sinds ik goede verlichting aangeschaft hebt maak ik me ook daar niet druk meer om. Wat ook helpt is dat ik de laatste jaren eigenlijk altijd wel een doel gehad heb om tijdens deze periode naartoe te trainen. Ondanks alle afgelastingen van dit jaar dacht ik ook dit keer zo’n doel gevonden te hebben, maar enkele weken voor de start ging er ook een streep door de speciale KiKa-marathon op Texel. Ik bedacht toen een plan dat hoe dan ook door zou kunnen gaan: solo in mijn eigen omgeving langs mijn sponsoren. Route uitgestippeld, sponsoren op de hoogte gebracht, begeleiding onderweg geregeld (inclusief muziek!) en goed getraind: niks kon me nog gebeuren. Maar zelfs nu gooide corona roet in het eten…

De route die ik uitgestippeld had voor mijn eigen marathon voor KiKa

Op zondag 29 november zou ik gaan lopen, maar al een week daarvoor voelde Carla zich niet zo lekker. Op vrijdag deed ze een coronatest, maar we hadden allebei het idee dat deze negatief zou zijn (dat was al 2x eerder het geval geweest). Ik ging dus gewoon door met alle voorbereidingen, dus aten we ’s avonds pannenkoeken vanwege het koolhydraten ‘stapelen’. Zaterdag kwam echter de uitslag van de test en het stond er echt: positief. Carla had dus toch corona en om eerlijk te zijn was dat inmiddels geen grote verrassing meer, aangezien ze echt steeds zieker werd. Gevolg was echter ook dat ze in isolatie moest en wij met het gezin in quarantaine. En dus ook weer géén marathon.

Zelf nu gooide corona dus weer alles in de war, zoals heel 2020 al het geval was. Gezondheid gaat natuurlijk boven alles, maar frustrerend was het wel. Ik voelde me fit, sterk en was er helemaal klaar voor. Maar regels zijn regels, dus natuurlijk bleven wij met het hele gezin keurig binnen. Omdat Carla meteen in isolatie was gegaan op de slaapkamer, zouden de kinderen en ik na 10 dagen weer naar buiten mogen. Daar keken we naar uit, want we voelden ons prima. Tot ik op vrijdagavond 4 december ineens flinke hoofdpijn kreeg en begon te hoesten. De volgende ochtend heb ik me meteen laten testen en diezelfde avond, inderdaad op Pakjesavond, kreeg ik de uitslag. De kinderen waren nog bezig met het uitpakken van de laatste cadeaus toen ik mijn ‘cadeautje’ kreeg: een positieve uitslag. Ook ik was dus geveld door corona. Ondanks dat ik er niet zo ziek van werd als Carla, kreeg ik wel vervelende klachten zoals vermoeidheid, hoofdpijn, hoesten en spierpijn. Ik kreeg ook wat last van mijn longen, iets dat ik bij een gewone griep nooit gehad heb. Daarmee werd voor mij wel duidelijk wat voor vervelend virus dit is. Voordeel was wel dat Carla en ik weer bij elkaar mochten zijn, maar voor de kinderen was het juist erg vervelend. Zij moesten nu nog langer in quarantaine blijven, tot zelfs 10 dagen nadat wij 24 uur klachtenvrij waren. Uiteindelijk ben ik twee weken in quarantaine geweest, Carla een paar dagen langer en de kinderen zelfs ruim drie weken.

Thuisonderwijs: lezen en rekenen met mijn kleine Pietje

Vanaf het moment dat we in quarantaine moesten, had ik ook niet meer gesport. De eerste week baalde ik daar nog wel van, maar toen ik zelf ziek werd moest ik het wel accepteren. En al had ik gewild, mijn lichaam kon op dat moment gewoon ook echt niet. En zelfs toen ik weer naar buiten mocht duurde het een paar dagen voordat ik weer voorzichtig wat meter durfde te maken. Na een paar dagen van wandelen, begon ik rustig met een klein rondje van 5 km. Pfff, dat viel tegen zeg. Ik was kortademig, mijn benen deden pijn en mijn longen brandden. Gefrustreerd kwam ik thuis. Op dat moment kwam het besef dat ik erg veel conditie had ingeleverd en dus weer langzaam moest gaan opbouwen. 2020 zou dus uitgaan als een nachtkaars…

Twee dagen later liep ik opnieuw een stuk en het lukte me om in een rustig tempo toch al 10 km te lopen. De dagen daarna ging ik elke dag een stuk hardlopen. Ik zou willen vertellen dat het elke dag wat beter ging, maar dat was niet zo. Op donderdag ging het vrij soepel, maar op vrijdag had ik overal last van. Ik besloot een rustdag te nemen waarop ik samen met Carla en Vajèn een stuk ben gaan wandelen. Geen druk, alleen maar genieten. Heerlijk was dat en ik merkte dat ik ook vooral mezelf in de weg zat: ik wilde gewoon te snel in te korte tijd weer helemaal op niveau zijn. Op zondag waagde ik een nieuwe poging, waarbij ik van plan was om 15 km te lopen met wat tempowisselingen. Uiteindelijk kwam ik na 21 km in 1 uur en 36 minuten pas weer thuis. Een halve marathon en ook nog eens in een behoorlijk tempo, heerlijk!

Herstellen na corona heeft tijd nodig, dat is me inmiddels wel duidelijk geworden. Ik loop nu alweer behoorlijke afstanden in een aardig tempo, maar het kost me nog meer moeite dan voorheen en ik heb meer tijd nodig om te herstellen. Carla kampt nog steeds met flinke vermoeidheid dus voor haar is de weg nog langer, maar zij is ook echt flink zieker geweest dan ik. Corona is echt iets dat je niet mag onderschatten. Wij vallen niet in de risicogroep en zijn gezond, maar voor mensen bij wie dat niet zo is kan dit virus veel harder aankomen. Dat wisten we al, maar nu helemaal. Gelukkig kunnen wij weer vooruit kijken en plannen maken voor het nieuwe jaar. 2020 was waardeloos, laat 2021 dan alsjeblieft fantastisch zijn!

David