Sinds begin maart is Carla, mijn vrouw, ook besmet met het virus. Het hardloopvirus wel te verstaan. Het begon met een voorzichtig rondje van 3 km in een laag tempo, maar ze is nu al gevorderd tot meer dan 10 km ruim onder het uur.

Ergens begin 2020 ging er een knop om en ging ze ineens hardlopen. Ze wilde afvallen en eindelijk dat gevoel van lusteloosheid eens kwijtraken. Van de ene op de andere dag pakte ze haar (oude) schoenen en begon te lopen. Mocht je Carla kennen, dat weet je dat zij geen rust in haar kont heeft. Als ze wakker wordt gaat ze ‘aan’ en ergens aan het eind van de dag is de batterij leeg en valt ze vanzelf in slaap, vaak al op de bank. Doseren is niet haar sterkste kant, dus ook het opbouwen van het hardlopen werd een uitdaging. Natuurlijk zat ik boordevol goede adviezen, maar Carla is iemand die dingen zelf moet ondervinden. Gevolg was dat ze begin februari zat ze met een flinke knieblessure bij de fysio zat. Duidelijk gevalletje van overbelasting: te veel en te snel. Dat zou wel een tijdje gaan duren…

Een paar weken rust deden de knie goed. Het plan was om onder begeleiding van de fysio weer rustig op te gaan bouwen, maar corona gooide roet in het eten. Daarop besloot Carla het zelf weer te gaan proberen. Rustiger dit keer en samen met twee hardloopmaatjes. En ze kocht nieuwe hardloopschoenen bij Run2day, dat was ook hard nodig. Drie kilometer werden er daarna al snel vijf. Het tempo van hoog in de 6 min/km werd al gauw laag in de 6. De vooruitgang zat er goed in.

We gingen ook steeds vaker samen lopen. Ik langzamer dan ik gewend ben, zij juist sneller. Maar we genoten ervan om samen even een uurtje op pad te zijn. Even zonder kinderen, zonder drukte, zonder stress. Onderweg probeerde ik de bekende adviezen te geven: let op je houding, gebruik je armen, hou je ademhaling onder controle, kleine stapjes als je omhoog gaat, niet te snel. Ik werd een beetje haar personal coach en ik genoot van de vooruitgang die elke keer weer zichtbaar was.

Ik merkte ook dat het mij hielp. Mijn grote valkuil is dat ik altijd snel wil lopen, terwijl het soms heel goed is om juist heel langzaam te lopen. Lage hartslag. Daarmee bouw je conditie op, krijgt je lichaam ook kans om te herstellen, word je dus gewoon sterker en beter. Doordat ik nu samen met Carla loop, moet ik wel rustiger lopen en ik voel dat het me helpt. Ik voel het niet alleen, ik zie ook de harde feiten. Ik verbeterde in de afgelopen tijd zowel mijn PR op de 5 km (18:36) als op de 10 km (38:40). Tijden waar ik een jaar geleden niet van dacht die ooit te kunnen lopen!

Je kunt dus zeggen dat ik Carla traint, maar indirect traint zij mij ook. Samen lopen is niet alleen leuk, het kan ook echt een goede training zijn. En ik vind het heerlijk!

David