Vorige week heb ik het wat rustiger aan gedaan, nadat ik de week daarvoor een paar dagen ziek ben geweest. Ik merkte dat mijn lichaam dat nodig had. Ik vond het verstandiger om twee keer een rustige 10 km te lopen en de wekelijks intervaltraining te schrappen. Tussendoor nam ik steeds één of twee dagen rust. Afgelopen zondag heb ik in de stromende regen weer een wat langere ronde gemaakt van 17 km en dat voelde gelukkig ook weer goed!

In het weekend heb ik nog een prachtige mijlpaal gehaald voor KiKa. Zoals jullie weten loop ik de marathon van Tokyo voor KiKa en proberen we met ons gezin zoveel mogelijk geld daarvoor op te halen. Dankzij de steun van veel lieve vrienden, familie, bedrijven en bekenden hebben we inmiddels de grens van 10.000 euro gehaald. WOW! Dat betekent ook dat ik in Tokyo als KiKa-goldrunner mag starten. In feite niets meer dan een eervolle vermelding op mijn loopshirt, maar het voelt toch wel bijzonder.

Deze week merk ik dat de spanning weer wat toe begint te nemen, zowel in mijn hoofd als op mijn lichaam. Het is toch wel erg spannend om naar de andere kant van de wereld te gaan, naar een cultuur die behoorlijk anders schijnt te zijn dan wat wij hier in het westen gewend zijn. Bovendien ga ik dit keer zonder familie en vrienden, dus ben ik meer op mezelf aangewezen. Dat vind ik spannend, maar ook wel een uitdaging. Ik ben deze dagen dan ook druk bezig met me goed in te lezen in alles wat me te wachten zal staan.

Maar ook mijn lichaam voelt gespannen. Zo heb ik vandaag het gevoel dat ik iets voel in mijn knie. Zit daar echt een dreigende blessure en moet ik rustig aan doen? Of zit dit in mijn hoofd en maak ik me druk om niks? Ik denk dat ik mijn lichaam inmiddels goed genoeg ken en voldoende ervaring heb om hierin de juiste keuzes te kunnen maken. Waarschijnlijk zal het allemaal dus wel meevallen en moet ik me de komende weken proberen zoveel mogelijk te ontspannen.

Komende zondag is dus mijn laatste grote test voor Tokyo: de Two Rivers Duo-marathon, samen met Björn. Hij mag starten en neemt het eerste deel voor zijn rekening, ik het tweede deel en mag dus finishen. Daar heb ik wel erg veel zin in, zeker omdat ik mezelf op twee vlakken wil testen. Enerzijds wil ik kijken hoe sterk en fit ik daadwerkelijk ben. Zou ik mijn tijd van Amsterdam (1:33:50, oktober 2019) kunnen benaderen of verbeteren? Al zal dat met de huidige weersvoorspellingen (harde wind en regen) nog een flinke klus gaan worden). Anderzijds wil ik een knoop door gaan hakken over op welke schoenen ik ga lopen in Tokyo. Worden dat de Adidas Ultraboosts waarop ik eigenlijk al mijn marathons gelopen heb, of kies ik toch voor de Nike ZoomX Vaporfly NEXT% waarop ik laatst al mijn PR’s op de korte afstanden verbeterd heb? Inderdaad, dé schoen waar zoveel over te doen is op dit moment en waar ik natuurlijk ook en mening over heb. Daar wil ik in een volgende blog zeker nog een keer op terug komen.

Voor nu richt ik me eerst even op aanstaande zondag, waar ik naar uitkijk. Daarna is het even van dag tot dag bekijken waar ik nog winst kan behalen en wat mijn lichaam nodig heeft. Misschien nog één laatste, rustige, lange duurloop, maar dan is het echt tijd voor de laatste fase van de voorbereiding: het ‘taperen’. Rustig gas terugnemen, mijn lichaam de nodige rust geven en klaar maken voor die ene dag dat ik moet pieken: zondag 1 maart in Tokyo…

David