Vaderdag was dit jaar anders dan de afgelopen jaren. Na het gezamenlijke ontbijt, de mooie knutselwerkjes van de kids en de leuke cadeautjes, mocht ik me dit keer opmaken voor een sportieve dag. Vaderdag was dit jaar triathlondag, en wat mij betreft mag dat de komende jaren zo blijven!
Ruim 17 jaar geleden werd de triathlon in Rosmalen voor het laatst gehouden, totdat hij vorig jaar ineens weer terugkeerde. Andere organisatie, andere locatie, maar de animo was groot. Daarmee zag ik ook een kans om mijn collega’s enthousiast te maken, want door verhalen van de ‘oude garde’ op mijn school wist ik dit meedoen aan de triathlon een soort traditie op Van Maerlant was. Ruim voor de inschrijving voor de editie van 2019 lukte het me om Ricco (zwemmen) eb Thédor (fietsen) ervan te overtuigen om samen met mij een team te gaan vormen. Steven, Han en Arno volgden al snel en zo kwam het dat Van Maerlant op Vaderdag 2019 met twee teams aan de start stond van de kwart trio-triathlon van Rosmalen. Een oude traditie werd in ere hersteld!
Op zaterdag haalde ik samen met Luka alvast de startbewijzen, t-shirts en andere spullen op voor mijn team. Ik moet eerlijk toegeven: ik was onder de indruk van de organisatie. Vrijwel alles stond al klaar voor de volgende dag en langzaam kreeg ik in de gaten hoeveel werk en voorbereiding het organiseren van een triathlon kost. Het gaat niet alleen om de organisatie voor een hardloopwedstrijd, maar hier moet ook gezwommen en gefietst worden. En dan kon je ook nog kiezen uit een 1/8e of 1/4e triathlon individueel of als team. Jeetje, wat een organisatie! Maar de uitgifte van alle spullen op zaterdag verliep vlekkeloos, dus dat beloofde veel goeds voor zondag.
Op zondag begon de dag natuurlijk goed met allerlei verwennerij van mijn drie kinderen. Dit zou een mooie dag worden, dat kon niet anders. Met het hele gezin fietsten we iets na 10 uur richting Rosmalen. Carla en de kinderen zouden naar oma gaan, om later richting de Groote Wielen te komen om mij aan te moedigen. Ikzelf ging naar mijn collega Arno. Daar hadden we met beide teams afgesproken om te verzamelen en gezamenlijk naar de wedstrijdlocatie te gaan. De sfeer zat er goed in en iedereen probeerde elkaar met tips en grapjes op scherp te zetten.
Eenmaal op het terrein werd het serieus. We waren ruim op tijd, dus konden alles goed verkennen. Iemand van de organisatie zag dat we dat aan het doen waren, dus kwam naar ons toe om een aantal zaken uit te leggen en wat routes aan te wijzen. Erg fijn! Terwijl we rondliepen kwamen we de nodige bekenden tegen waaronder Harold (collega die meedeed met een ander team) en mijn schoonbroer Willem, die als fietser meedeed in een team met zijn buurmannen. Om eerlijk te zijn was zijn team in mijn ogen een concurrent voor ons en zouden onze eindtijden dicht bij elkaar liggen. Leuk om op deze manier tegen elkaar te ‘strijden’ om de eer.
Langzaam aan werd het tijd voor Ricco en Steven om hun wetsuits aan te trekken en de verplichte oranje badmutsen op te doen. Badmutsen? Oeps, Steven was die van hem dus vergeten! Gelukkig losten we dat snel op door een al gebruikte muts van een deelnemer uit een andere categorie te pakken. Teambuilding! Terwijl de zwemmers zich langzaam klaarmaakte voor de start, waren Thédor en Han in opperste concentratie voor hun fietskilometers. Mooi om te zien hoe serieus iedereen zijn taak nam, maar ook wel vreemd om zelf dan nog vrij ontspannen rond te kunnen lopen. De wedstrijd staat op het punt van beginnen, maar als hardloper heb je nog meer dan een uur voordat jij aan de beurt bent. Aanmoedigen van je teamgenoten is op dat moment je belangrijkste taak, dus dat deden Arno en ik dan ook.
Om 12.15 uur mochten de zwemmers starten en zoals afgesproken kozen Ricco en Steven samen voor de buitenkant. Geen drukte om hun heen zodat ze snel hun eigen lijn konden kiezen. Op advies van een kenner kozen ze de linkerkant en dat bleek een gouden zet, want hierdoor zwommen ze direct bij de kopgroep. Dat Ricco een ervaren zwemmer was werd meteen duidelijk, maar ook Steven liet zien met de besten mee te komen. In geweldige tijd van 14:42 kwam Ricco als 6e zwemmer (!) uit het water op een paar minuten al gevolgd door Steven (16:32) op een 11e plaats. Supergoed gedaan door de zwemmers en nu was het de beurt aan de fietsers Thédor en Han. Nog voordat Thédor onderweg kon, was er al een plaats verloren omdat de wissel niet helemaal soepel verliep. Tja, ook dat hoort er allemaal bij. Gelukkig ging het fietsen enorm goed. Thédor had vooraf gezegd zich te richten op een tijd onder de 1 uur en 20 minuten en daarin slaagde hij glansrijk: met 1:11:42 dook hij daar ruim onder! Ook Han deed het prima, want met 1:21:53 dook ook hij onder zijn vooraf gestelde doel. In het ‘geweld’ van snelle, jonge, afgetrainde fietsers had ‘veteraan’ Thédor zich kranig geweerd, maar hij had niet kunnen voorkomen dat we inmiddels teruggezakt waren naar een 21e positie. Ook Willem, die zo’n 4 minuten later met fietsen was gestart, had ervoor gezorgd dat zijn team nu een voorsprong van 2 minuten op ons had. De loper uit zijn team, met een oranje shirt aan, werd nu mijn eerst richtpunt. Het was aan mij!
Ik vloog uit de startblokken waardoor mijn eerste kilometer ruim onder de 4 minuten ging. Dat was te snel, dat wist ik meteen, maar ik was zo gericht op dat oranje shirtje voor mij. Die wilde ik zo snel mogelijk inhalen om vervolgens mijn eigen race te lopen. Het was ontzettend druk op het parcours want ook de 1/4e individueel was volop bezig, dus ik was continu bezig met mensen inhalen. Enerzijds lekker want je hebt steeds een nieuw richtpunt om in te halen, anderzijds ook lastig om je geen rust kunt vinden en niet echt lekker in je ritme kunt komen. Het duurde iets meer dan anderhalve kilometer voordat ik de loper in oranje shirt zag en iets meer dan twee kilometer voordat ik hem voorbij was. Dat gaf me een goed gevoel waarop ik een tijdje een lekker tempo vast kon houden. Ik haalde veel mensen in, maar wie was nou een trio-loper en wie individueel? Dat was niet helemaal duidelijk dus ik had geen idee op welke plaats ik liep. Wat ik wel wist, was dat ik zelf door niemand ingehaald werd en we als team dus alleen maar aan het stijgen waren in het klassement. De eerste ronde klokte ik in 21:35 en dat was naar verwachting. Het scheelde niet veel of het was bij die ene ronde gebleven, want vlak voor ik de tweede ronde in ging stak een toeschouwer vlak voor mij ineens het parcours over. Ik kon hem maar net ontwijken en zo een botsing voorkomen. Mijn ritme was ik even kwijt, maar na wat gemopper kon ik vrij snel de rust weer vinden en vol de tweede ronde in.
Vrij snel kwam ik langs Carla en de kinderen, Hilda en Cindy, Björn en Esther met de kinderen, die aan het einde van onze oude straat stonden. Juist op dat moment was ik op volle snelheid om een andere hardloper in te halen en hun aanmoedigingen gaven me net wat extra kracht. Zo fijn altijd als er bekenden langs de kant staan om je aan te moedigen! Net als de andere collega’s die de moeite genomen hadden om ons aan te komen moedigen (William, Jacqueline, Marya, John en Tineke)
Nu kwam het zwaarste stuk. Het werd voor mijn gevoel ook steeds warmer en net als tijdens de Wielenloop twee maanden eerder op ditzelfde parcours, kreeg ik wat last van een droge mond. Gelukkig waren er in het rondje meerdere waterpunten waar ze ook met natte sponzen stonden. Dat laatste was echt geweldig, want zo’n spons zorgt ervoor dat je vocht kunt drinken maar ook je lichaam wat verkoeling kunt bieden. Toch had ik het lastig en moest ik het tempo wat laten zakken, maar nog steeds haalde ik mensen in en werd zelf niet ingehaald. Een gewenste 42-er zat er vandaag echt niet in, maar een 43-er moest toch lukken. De laatste kilometer perste ik er nog één keer alles uit en in volle vaart kwam ik bij de tent waar Ricco en Thédor al op mij stonden te wachten in de KiKa-shirts, zoals we afgesproken hadden. Ik minderde vaart zodat ze mij bij konden houden, want vooral Thédor had vooraf al aangegeven vooral tegen dit laatste stuk hardlopen op te zien. Toch liep hij in een zeer behoorlijk tempo met ons mee en gezamenlijk, hand in hand, bereikten we na 2 uur, 13 minuten en 44 seconden de eindstreep op het strand.
Onze eindtijd betekende een prachtige, onverwachte 13e plaats in het eindklassement. Wow, dit had ik niet verwacht! Wat was en ben ik trots om dit team, hoe wij dit gedaan hebben!
In 2:18:14 finishte Willem met zijn buurmannen op een 22e plaats (al heeft dat dus zeker niet aan Willem gelegen!) en onze andere collega’s kwamen na 2:40:27 als 75e over de eindstreep. Ook alle respect voor hen, want ook zij hebben echt naar eigen kunnen optimaal gepresteerd. Van Maerlant mag trots zijn op deze docenten!
Dat er meteen na afloop al plannen gemaakt werden voor volgend jaar zegt genoeg over hoe enthousiast wij waren over deze dag en dit evenement. Steven heeft plannen om individueel aan de start te verschijnen (misschien zelfs samen met enkele collega’s uit zijn vaksectie gym) en de anderen willen zeker weer in teamverband mee gaan doen. Binnen de school zijn er nog genoeg andere collega’s die eerder al hun interesse toonden, dus misschien verschijnen er volgend jaar wel meer dan twee teams van Van Maerlant aan de start. Een oude traditie is nieuw leven ingeblazen en daar ben ik best wel een beetje trots op!
En ikzelf? Vorig jaar twijfelde ik al over individuele deelname of als team. Dit jaar koos ik voor de gezelligheid van een team en daarmee ook de veilige weg, maar nu ik dit meegemaakt heb en alles van dichtbij gezien heb, borrelt het van binnen om volgend jaar een nieuwe uitdaging aan te gaan en de 1/4e triathlon alleen aan te gaan. Tien kilometer hardlopen kan ik inmiddels wel en van een marathon weet ik ook dat ik die tot een goed einde kan brengen. Maar zou ik een 1/4 triathlon aan kunnen? Een fiets is inmiddels geregeld (dank Thédor!) en voor een zwemclinic borstcrawl (12 lessen) heb ik me vandaag ingeschreven, dus op zondag 21 juni, staat vanaf nu met hoofdletters in mijn agenda: TRIATHLON ROSMALEN. Tot volgend jaar!
David
David Draaft Door 