Een avondloop, een stadscross nog wel. Ik had vooraf geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen. Maar dit jaar zou ik me openstellen voor nieuwe hardloopervaringen, dus ik zou alles maar op me af laten komen. Ik had er zelfs zin in en dat bleek achteraf ook geheel terecht!
Het begint trouwens wel een vervelende gewoonte te worden in 2019: ziek zijn in aanloop naar het volgende hardloopevenement. Dat gebeurde in februari al bij de marathon en nu bij de Stevens Stadscross in Nijmegen dus weer. Keelpijn en een flinke verkoudheid hadden mij in hun greep de dagen ervoor. Maar goed, het zou slechts 6 à 7 kilometer zijn, dus dat moest wel lukken. Bovendien zag ik dit niet echt als een wedstrijd, maar gewoon als een gezellige happening met vrienden. Dat zou dus helemaal goed komen.
En het kwam ook goed! Op zaterdagavond verzamelden we bij station Rosmalen om met de Sprinter naar Nijmegen Centraal te gaan: Björn, ‘Bassie’ (heet eigenlijk Patrick, maar we noemen hem Bassie, don’t ask me why) en de andere Patrick. Altijd makkelijk om met de trein te gaan en nog gezellig ook. Lekker wat kletsen en voor te beschouwen, al begon bij sommigen van ons de spanning al wat op te lopen. Vooral bij Björn, die op een nieuwjaarsborrel met familie deze wedstrijd als uitdaging voor zichzelf had gesteld samen met Patrick. Eigenlijk was het dus hun “schuld” dat we nu onderweg naar Nijmegen waren.
We waren ruim op tijd in Nijmegen, waar het nog erg rustig was. De Stadscross is met 1500 deelnemers natuurlijk slechts een opwarmertje voor de Stevensloop op zondag, maar dit was wel erg rustig. We waren ook vroeg en al lopend richting het startgebied kwamen we toch wat meer lopers tegen. Omdat het nog vroeg was en we geen zin hadden om flink af te koelen, zochten we een terrasje op om onder een terraswarmer nog wat te drinken. Meteen een fijne plek om de startnummers op te spelden en de plannen voor de ‘race’ door te nemen. Ik was veruit de meeste getrainde loper van allemaal, terwijl Patrick daarentegen juist last van knieklachten had. Moesten we ons aan elkaar aanpassen of zou ieder zijn eigen tempo gaan lopen? Het eerste is natuurlijk gezelliger, het tweede realistischer. We kwamen er niet echt uit en besloten het gewoon maar te laten gebeuren en te zien hoe het zou lopen.
Rond kwart voor 9 liepen we naar de garderobetent om onze tassen af te geven en zochten een plekje in het startvak. We kozen voor startvak 2 (“ik loop de 10km tussen de 50 en 60 minuten“) zodat we de fanatiekelingen niet in de weg zouden lopen en zelf een mooi tempo konden kiezen. De sfeer in het startvak zat er goed in, mede dankzij de hoorde opzwepende muziek en de vele mensen langs de kant (zij die op stap zouden gaan). Het aftellen was begonnen en precies om 21.00 uur mochten we van start. Nou ja, iets later dan, want het duurde nog wel een paar minuten voordat we de start passeerden. De organisatie hanteerde een zeer smalle trechter bij de start, waarvan de reden al snel duidelijk werd. De route zat namelijk vol met smalle steegjes en trappen, waardoor het fijn is om niet als één massa daar doorheen te moeten. Slimme zet!
De eerste paar honderd meter bleef ik bij ‘Bassie’ lopen. Ik merkte al snel dat Björn en Patrick achter bleven, dus keken Bassie en ik elkaar aan. We liepen rustig verder, maar ik keek toch steeds achterom. In de Stevenskerk (wat een geweldig om daar doorheen te mogen lopen!) bleef ik even wachten op Björn. Hij wist ook niet goed wat te doen, dus liet ik me nog even terugzakken tot Patrick. Toen ik hem aan zag komen, wist ik genoeg: die had het zwaar en moest lekker zijn eigen tempo blijven lopen. Ik liep weer door, eerst langs Björn en even later langs ‘Bassie’, met de boodschap dat het vanaf nu ieder voor zich was. Dat vond iedereen prima, dus daar ging ik.
Inmiddels zat de eerste kilometer er alweer ruim op, dus kon ik aan een inhaalrace beginnen, althans zo voelde het voor mij. Met die uitdaging in mijn hoofd verhoogde ik mijn tempo en probeerde het uiterste uit mezelf te halen. De vele bochten probeerde ik zo kort mogelijk aan te snijden (pas op voor de vele paaltjes!) en de trappen nam ik per twee tegelijk. Oei, dat was wel wat anders dan al die vlakke trainingen, maar het voelde geweldig. De combinatie van dit geweldige decor om te mogen lopen, de prachtige verlichting, de vele aanmoedigingen en de adrenaline die inmiddels vol door mijn aderen gierde maakte dat ik echt in een ‘flow’ zat. Kilometer 3 en 4 gingen dan ook razendsnel, 4:49 min/km ondanks alle obstakels en hoogteverschillen. Bij het Valkhof kwamen we in een soort carrousel, een van lichtslangen gemaakt doolhof, waarbij je haast dol werd van de vele rondjes lopen. Geweldig idee! Net als de route dwars door de onderaardse gangen van de Bastei. Wat was het daar warm, maar zo bijzonder om daar doorheen te mogen rennen.
Uiteindelijk finishte ik in een zeer bijzondere tijd van 33 minuten en 33 seconden. Die tijd maakte het helemaal af, want wat een (te) gekke race was dit! Had het sneller gekund? Jazeker, als ik vanaf het begin voluit was gegaan had ik zeker in een half uur kunnen finishen. Maar dat was nu niet belangrijk. Deze avond ging het niet om de snelste tijd, het ging verbroedering, genieten, je laten verrassen, jezelf uitdagen. Het ging om van alles, maar niet om de tijd. Zo’n 6 minuten na mij kwam ‘Bassie’ binnen, op de voet gevolgd door Björn. Ondanks dat ze niet samen liepen, zaten ze toch kort achter elkaar. Een paar minuten daarna kwam ook Patrick over de finish, helemaal gesloopt, maar hij had het gehaald. Euforie alom!
Nog even met z’n allen op de foto met de welverdiende medailles en daarna lekker wat drinken in één van de vele cafés die rondom de finish lagen. Nagenieten, verhalen delen en vervolgens weer naar de trein. Zelf nog een beetje opschieten, want voordat je het weet mis je de laatste trein terug naar huis. Maar wat een geweldige avond was dit. Plannen voor een volgende gezamenlijke hardloopwedstrijd werden onderweg naar huis alweer gemaakt (de Wielenloop in Rosmalen op 2e Paasdag), maar we waren het er allemaal over eens dat we hier volgend jaar ook zeker weer terug gaan komen. Misschien dan zelf met de vrouwen, want dit evenement is bij uitstek geschikt om er met veel meer mensen een leuke avond van te maken. Kortom, een aanrader voor iedereen!
Tot volgend jaar!
David
David Draaft Door 