De afgelopen maanden heb ik goed getraind. Ik liep 3 tot 4 keer in de week, soms zelfs meer, en ik voelde me fantastisch. Mijn lichaam werd sterker, sneller. Ik begon te geloven dat een nieuw PR in Zaltbommel mogelijk zou zijn. Sporters zijn vaak ‘controlfreaks’ en proberen niets aan het toeval over te laten. Plannen wat je eet, hoe vaak je traint, wanneer je rust neemt, noem maar op. Sport is wetenschap geworden. Toch is meestal dat ‘toeval’ de bepalende factor, juist datgene waar je als sporter geen invloed op hebt. Zoals dat ene moment afgelopen zaterdag, toen een spiertje in mijn rechterkuit besloot mijn schema in de war te schoppen.

Zaterdag 26 januari, mijn laatste lange duurloop volgens schema. Ik had een mooie route van 24 km bedacht: via Den Dungen naar het Bossche Broek, over de stadswal helemaal rondom Den Bosch en vervolgens via een natuurgebied terug naar Berlicum. Met een tempo net onder mijn marathontempo, zou ik na ongeveer 2 uurtjes weer thuis zijn. Het eerste uur verliep redelijk, tot ik Den Bosch naderde. Ineens voelde ik een lichte, pijn in mijn rechterkuit. Dat het niet goed was, had ik meteen door. Ik stopte even om te rekken en te bepalen hoe ernstig het was. Het leek mee te vallen, dus ik besloot om rustig verder te lopen. Het zeurende gevoel  werd niet erger, maar ging ook niet weg. Wat nu? Ik besloot redelijk op ‘safe’ te spelen: ik verlaagde mijn tempo en de route zou ik aanpassen, want zonder al te grote problemen thuiskomen was nu belangrijker dan de grote afstand lopen. De weg naar huis verliep moeizaam. De pijn in mijn kuit bleef continu aanwezig en door het verlaagde tempo veranderde de verbranding in mijn lichaam. Daar was ik qua voeding niet op voorbereid waardoor ik ook nog een hongerklop kreeg. De laatste kilometers waren dus afzien en ik was blij toen ik eindelijk thuis kwam.

20190126_155354

Een dag later kon ik de balans opmaken. Mijn kuit was behoorlijk stijf en gevoelig. Hardlopen zat er voorlopig niet in, dat was duidelijk. Maar hoe lang? Veel tijd om te herstellen is er niet, want de marathon komt eraan. Wel blijven bewegen, dat is belangrijk. Een wandeling met de hond. Op maandag was het nog niet veel beter, dus ik besloot de geplande training van die avond een dag te verplaatsen. Op dinsdag met de fiets naar mijn werk en in de avond voetbaltraining geven, dat ging redelijk. De pijn was grotendeels weg, maar ik voelde me niet zeker genoeg om te gaan hardlopen. Na lang (heel lang!) wikken en wegen en besloot ik de training over te slaan.

Goed luisteren naar je lichaam is ontzettend belangrijk!

Een training overslaan is niet erg, ik weet het. Na jaren hardlopen weet ik als geen ander dat je goed naar je lichaam moet luisteren en dat een training overslaan soms heel verstandig kan zijn. En toch, nu ik het zelf moest doen, werd ik onzeker. Vooral vanwege het ongelukkige moment. De Two Rivers marathon is al over 11 dagen! Is mijn kuit dan wel voldoende hersteld? Kan ik mijn geplande tempo dan wel volhouden? Mijn verstand zei 2x ja, maar mijn gevoel ging daar keihard tegenin.

Vanavond kon ik het weer proberen. De voorspelde sneeuwstorm die het land plat zou leggen, bleek hier niet meer dan een kleine bui natte sneeuw. Code geel werd voor mij dus code groen: gaan! Ik liep een rondje van 6 kilometer: 2 inlopen, 2 versnellen, 2 uitlopen. Dat ging verrassend goed. De eerste kilometer was ik nog een beetje onzeker, maar daarna ging het steeds makkelijker. De versnelling in het middenstuk ging soepel en zonder moeite en ook het uitlopen ging lekker. Zo onverwacht als de blessure kwam, zo lijkt hij ook weer te zijn verdwenen. Gelukkig maar. Soms gaan de dingen zoals ze gaan, maar dat is voor een ‘controlfreak’ zoals ik best lastig.

David