Bizar en onwerkelijk. Vorige week kwam een 18-jarige vrouw ongewild in het nieuws, nadat ze tijdens een rondje hardlopen vanuit het niets werd aangereden en neergestoken. Gewoon hier in ons kleine landje. Tijdens het hardlopen. Enkele dagen later bleek dat dit ‘incident’ niet eens op zichzelf stond, want ook twee andere hardloopsters werden in dezelfde regio aangereden en waren mogelijk ook gestoken. In wat voor gekke wereld leven we tegenwoordig?

In de verschillende hardloopgroepen die ik volg op sociale media, spraken mensen hun afschuw uit over de incidenten. Wat ook ontstond was een (kleine) discussie over wel of niet alleen gaan hardlopen, gesteund door een advies van de betreffende gemeentes. Begrijpelijk gezien de situatie, maar laten we eerlijk zijn: ook te gek voor woorden!

In mijn vorige blog vertelde ik over mijn verlanglijstje voor de feestdagen. Op nummer 3 had ik “goede verlichting” gezet. Zeker in deze wintermaanden vind ik het erg belangrijk om goed zichtbaar te zijn op straat. “Veiligheid voor alles” waren de woorden waarmee ik afsloot, want over veel meer dan goede verlichting hoef je qua veiligheid niet na te denken als je op pad gaat. Zo hoort het te zijn, toch?

Toen ik afgelopen weekend ging hardlopen zag ik op een verlaten stuk een fietser alleen staan onder een viaduct. Ik had geen idee wat hij daar deed of aan het doen was. In het voorbijgaan hadden we even oogcontact. Instinctief zette ik mijn muziek uit en keek af en toe over mijn schouder; op de een of andere manier voelde ik de behoefte om in de gaten te houden wat er achter me gebeurde. Ik zag dat hij weer opgestapt was en in dezelfde richting fietste als ik. Ik merkte dat, naarmate hij dichterbij kwam, ik vaker over mijn schouder keer en met mijn rechterhand een vuist maakte. Klaar om… Ja, om wat eigenlijk? Binnen enkele seconden werd ik ingehaald door de fietser en nog geen halve minuut later was hij uit mijn zicht verdwenen. Ik zette de muziek weer aan, ontspande wat en liep door.

Niks aan de hand, natuurlijk niet of gelukkig niet? Is dit hoe ik voortaan mijn hardlooprondjes moet gaan afwerken? Nee, dat doe ik niet. Maar ik wil ook niet ‘gedwongen’ worden om in een groepje te gaan lopen. Ik hou van alleen hardlopen: even helemaal alleen met mijn gedachten, een strijd voeren tegen mezelf en de elementen. Maar dat ik de komende tijd als een soort automatisme wat vaker en beter om me heen zal kijken, daar ontkom ik vast niet aan. Ik heb dat gevoel al, dus wat voor een mentale dreun zal die neergestoken vrouw gehad hebben? Kleine kans dat ze dit leest, maar ik wens haar alle goeds toe.

“Kijk eens papa, ik kan vliegen en ik ben heel sterk” (Vajèn, 4 jaar)

Gelukkig was daar gisteravond tijdens pakjesavond ineens mijn persoonlijke oplossing: dankzij een geweldig cadeau van de Sint veranderde mijn lieve dochtertje in een echte superheld! “Kijk eens papa, ik kan vliegen en ik ben heel sterk” riep ze, terwijl ze met uitgestoken armen door het huis rende. Mijn eigen klein superheld!

Lieve Vajèn, ik hoop dat de wereld, als jij later groot bent, weer wat van zijn onschuld terug heeft gekregen. Dat je gewoon kunt (hard)lopen en fietsen waar je wilt, zonder steeds om je heen te moeten kijken. Ik hoop het zo.

David

IMG_20181205_195605_171