Ik ben eigenwijs. Ik zal het niet ontkennen, dat is gewoon zo. Ik ben eigenwijs en wil altijd gelijk hebben. Nou ja, bijna altijd. Mensen die mij goed kennen en dit nu lezen, zullen waarschijnlijk met een grote glimlach ja zitten te knikken. Vooral mijn vrouw. En mijn vrienden Björn en Mark. Oh, en niet te vergeten mijn collega’s en leerlingen. Die zullen nu meteen denken aan de Gouden Regels die in mijn klaslokaal hangen. Misschien ben ik daarom wel docent geworden; docenten zijn eigenwijs en hebben altijd gelijk, althans dat denken ze. Ja, toch?
Vanavond werd ik weer eens geconfronteerd met mijn eigenwijsheid. Toen de kinderen op bed lagen, wilde ik me omkleden om een rondje te gaan lopen. Mijn vrouw vond dat onverstandig; ik was immers zondag en maandag ook al gaan hardlopen. Bovendien was het een drukke dag geweest, dus misschien kon ik beter lekker thuis blijven? Ik vond dat onzin. Gisteravond had ik ook op de bank doorgebracht en het was juist fijn om de hectiek van de dag er even uit te lopen. Dus ik trok mijn schoenen aan en een paar minuten later ging ik op pad.
De eerste kilometers gingen heerlijk: de temperatuur was prima, de snelheid zat er goed in en ik voelde me top. Zie je nou wel dat het een goed idee was om toch te gaan! Maar na een kilometer of vijf begon mijn maag een beetje te rommelen. Ik had de hoop dat dit snel over zou gaan, maar dat was niet het geval. Ik besloot mijn tempo te minderen zodat mijn hartslag kon zakken. Dat lukte vrij snel, maar het gerommel in mijn buik hield aan. Bovendien begonnen mijn benen zwaar te voelen. Ik wist de snelheid aardig constant te houden, maar waar me dit tempo me normaal heel gemakkelijk af gaat, moest ik er nu hard voor werken. De man met de hamer had toegeslagen en flink ook! De laatste vijf kilometers gingen met hangen en wurgen en ik was echt opgelucht toen ik de straat weer in liep en het laatste stukje ‘mocht’ wandelen.
Gelukkig lag mijn vrouw al in bed toen ik thuis kwam, anders had ze meteen aan me gezien hoe zwaar ik het had gehad. Waarschijnlijk had ze dan iets gezegd van “zie je nou wel” of “eigen schuld” en dan had ik niet anders gekund dan haar gelijk geven. Gelukkig is dat me nu bespaard gebleven, al weet ik zeker dat ze deze blog zal lezen en ik het dan toch zal horen. En dat mag ook, want ze heeft gewoon gelijk gehad. Net als mijn collega Han die van de week al tegen me zei dat ik op z’n tijd ook mijn rust moet pakken.
Op z’n tijd je rust pakken is ontzettend belangrijk!
Deze blog is dus vooral een reminder voor mezelf, maar ook voor iedereen die het leest, dat het inbouwen van rustmomenten ontzettend belangrijk is. Hoe leuk het ook is om te lopen en hoe graag je ook wilt gaan, soms is het verstandiger om toch één of twee dagen niets te doen zodat je lichaam kan herstellen. Luister goed naar je lichaam of, zoals in mijn geval, naar de mensen om je heen. Vaak zijn de signalen duidelijk genoeg en moet je je daar gewoon aan overgeven.
Morgen pak ik een rustdag en waarschijnlijk vrijdag ook. Netflix en de Voice of Holland zullen de avonden vullen. Mocht ik toch de neiging krijgen om te gaan hardlopen en je bent in mijn buurt, hou me dan tegen en zeg me dat ik eigenwijs ben. Dat mag!
David
David Draaft Door 