Mocht je het nog niet door hebben: het is herfst. Dat betekent regen, wind en bladeren op de weg. O ja, en pompoenen, want Halloween komt eraan. Daarna de sint en voor je het weet staat de kerstboom weer in huis. Dan is het eind van het jaar weer in zicht. De herfst als aanloop naar het einde van het jaar? Voor mij is de herfst juist het begin van iets moois: mijn voorbereiding voor de marathon van Tokyo die ik ga lopen voor KiKa!
Mijn racefiets mag de komende maanden rust nemen in de schuur. Hij heeft zijn werk gedaan: dankzij het fietsen kon ik fit blijven, terwijl mijn blessure rustig kon herstellen. Terwijl mijn fietsspullen opgeborgen worden, komen mijn hardloopspullen voor de komende donkere, natte en koude maanden tevoorschijn. Mijn training voor de volgende marathon kan gaan beginnen.
In november 2017 liep ik de marathon van New York voor KiKa. Het hele jaar daarvoor ben ik met mijn gezin bezig geweest om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor dat goede doel. Dat lukte waarna de climax en ontlading kwamen in New York toen ik over de finish kwam. Indrukwekkend, emotioneel, zo bijzonder… Dat gevoel, dat ik met mijn gezondheid en passie iets kon betekenen voor een ander, dat was onbeschrijfelijk. Ik wist toen al dat ik dat gevoel weer wilde ervaren, maar op dat moment vroegen mijn lichaam en geest ook om rust.
Inmiddels zijn we zo’n twee jaar verder en zijn Carla, de kinderen en ik weer enorm actief voor KiKa. Onze ervaringen van de afgelopen twee jaar hebben ervoor gezorgd dat we nog gemotiveerder zijn dan we al waren. Mede daardoor zijn we misschien nog fanatieker dan we al waren. Nu al hebben we meer geld opgehaald dat in 2017 en het eind is nog lang niet in zicht. Ons netwerk is nog steeds groeiende en de steun die we voelen en krijgen is enorm. En ik mag weer gaan hardlopen. Hardlopen voor KiKa. Dit keer niet in New York, maar in Tokyo (maart) en Berlijn (september). Een heel jaar lang staan mijn trainingen en wedstrijden in het teken van die twee bijzondere evenementen. Natuurlijk ben ik op veel meer plekken actief (o.a. mijn eerste triathlon!), maar alles opgebouwd rondom de twee marathons.
Komend jaar, een heel jaar vanaf nu, neem ik jullie mee in mijn voorbereidingen, gedachten, overwegingen en trainingen. Alle pieken en dalen zal ik met jullie delen. Maar eerst neem ik jullie mee in het ‘waarom’ van mijn missie voor KiKa. Van ONZE missie voor KiKa, want ik doe dit samen met mijn gezin. Als gezin, als familie hebben we de laatste jaren veel voor onze kiezen gehad, vele redenen waarom wij de strijd tegen kanker voeren. Het waarom kan ik op vele manieren uitleggen, maar daarmee kan ik het waarschijnlijk nooit zo duidelijk maken als met het verhaal van onze vrienden Erik en Nicole:
“Uw kind heeft kanker”… Het woord kanker dreunt na tot in elke vezel van mijn lijf. Ik kan niet stoppen met trillen. Mijn benen stuiteren ongecontroleerd op en neer van de stress. Ik voel me verdoofd, ik stop met luisteren en ik kan de beelden van de MRI niet zien.
Nog vol ongeloof, woede, verdriet en alle negatieve emoties die je kunt bedenken stappen we een paar dagen en vele onderzoeken later opnieuw het zo gevreesde kamertje in. Ik scan de ruimte. Er zit een nog groter aantal artsen binnen. “Uw kind heeft neuroblastoom en we vermoeden dat hij in het hoogste stadium zit”. Trillend vraag ik wat dat betekent en welke prognose mijn lieve kereltje heeft. We krijgen daar nog geen antwoord op.
Een dag later zitten we weer bij de oncoloog samen met de verpleegkundige van dienst. “Sijmen zit in stadium 4, het hoogste stadium. Hij heeft uitzaaiΓ―ngen overal. We moeten nu starten met de chemo, want er is geen tijd om te wachten.” Als doorgewinterde slechtnieuws ontvangers luisteren we naar de arts. Over prognoses nog steeds geen duidelijkheid, maar voor ons gevoel is het erop of eronder dus 50%. Waar een kans is, is hoop, we zijn strijdbaar.
We worden bedreven kinderkankerafdeling ziekenhuisgangers. Lieve kale koppies worden de norm en spelende kinderen aan een infuuspaal gewoon. Het ziekenhuis is ons nieuwe veilige thuis en ons dagelijks leven bestaat uit chemo, behandelplannen, gesprekken met alle -logen en -therapeuten en wachten, heel veel en heel lang wachten…. Lotgenotengezinnen worden onze ziekenhuisfamilies en we sluiten vriendschappen voor het leven.
Jaren later, in ons leven van nu, is de prognose van 20-25% ons inmiddels gewoon. We hebben ons prachtige moedige pientere kereltje moeten loslaten na anderhalf jaar incasseren, accepteren en doorzetten. Sijmen zit voor altijd in ons hoofd en hart en met de tijd missen we hem meer. We stonden inmiddels op een afschrikwekkend aantal uitvaarten van lotgenootjes van Sijmen. En toch is de wereld van neuroblastoom kinderkanker nog steeds onze ‘veilige’ wereld. Lotgenotencontact is heel fijn en helpend. De lieve kundige mensen van Kinderthuiszorg en van het Prinses MΓ‘xima Centrum zijn en blijven onze helden. Maar de dapperste moedigste mensen die we kennen zijn die kanjers van kinderen die alles moeten ondergaan.
Het is herfst en waar veel mensen binnen de warmte opzoeken van de open haard of de kachel, ga ik door met trainen. Via de Krollenloop in Veghel, de 7 heuvels in Nijmegen, de Sylversterloop in Middelrode, de Halve Marathon van Egmond en Zee en heel veel trainingen rondom Berlicum en ‘s-Hertogenbosch, ga ik op weg naar Tokyo. Omdat ik hou van hardlopen. Maar vooral: voor al die kinderen die onze hulp zo hard nodig hebben!
David
David Draaft Door 