Meer dan een ton zamelde David van Dam (45) in voor KiKa, maar na acht jaar hardlopen is het mooi geweest. De marathon van Tokyo wordt zijn laatste. ,,We hebben als gezin best veel ellende gezien om ons heen.”

Tekst: Jarry Popelier, Foto: Roel van der Aa, Brabants Dagblad 5 december 2025

„Waar is dat voor, meneer?’’ Natuurlijk zorgt het in de aula van het Bossche Van Maerlant voor de nodige reuring als de teamleider en docent Nederlands poseert met hardloopschoenen, al zijn ze het gewend dat David van Dam in de schijnwerpers staat met zijn acties.

Als hij maart volgend jaar over de finish komt in Tokyo, heeft hij de zes van oudsher traditionele buitenlandse marathons allemaal afgevinkt. Geschikt moment om het stokje over te dragen. „Het is mooi geweest. Ik heb hier op school een fulltime baan, een gezin met drie kinderen, trainen kost de nodige tijd en met de inzet voor KiKa heb ik er soms bijna een fulltime baan bij.”

En dat was eigenlijk nooit de bedoeling. Kanker bij zijn schoonvader is in 2017 de eerste aanleiding om zich sportief in te zetten voor het goede doel. „Het zoontje van een collega hier op school werd ook ziek, dat proces heb ik van dichtbij meegemaakt. Daarnaast hebben we als gezin best veel ellende gezien om ons heen.”

Van Dam kijkt eens naar zijn vrouw, realiseert hoe goed ze het hebben in Berlicum met hun gezonde gezin en besluit zich in te zetten voor kinderen die het minder hebben getroffen. „Ik kwam Ronald den Teuling tegen op een feestje, die zei dat ik net als hij marathons moest gaan lopen voor KiKa. Ik dacht: dat kan ik helemaal niet! Maar het zaadje was geplant.”

Langzaamaan transformeert hij van een amateurvoetballer met welvaartkilo’s tot een afgetrainde atleet die de marathons aaneenrijgt. Ook dát was niet de planning. „Ik liep die van Rotterdam en haalde een paar honderd euro op voor het KWF, in New York wilde ik eenmalig geld ophalen met een buitenlandse marathon. KiKa regelt het startbewijs, maar dan verwachten ze wel dat je zo’n 6000, 7000 euro inzamelt. Groot bedrag, ik vond het spannend of dat wel ging lukken.”

Eindstreep niet in New York
De teller stokt bij 12.000 euro, missie ruimschoots geslaagd. Maar zijn eindstreep blijkt toch niet in New York te liggen. „Ik wilde door! Je krijgt een kick als iets lukt en zo kwam er steeds weer een nieuwe stip aan de horizon. Ik wist van kleins af aan al dat ik met kinderen wilde werken, mijn vrouw werkt ook in het onderwijs, daarom was het snel duidelijk dat we ons wilden inzetten voor kinderen.”

„In het begin is het lastig een winkel binnen te stappen om je verhaal te vertellen. Ik weet hoe het werkt: er zijn legio goede initiatieven, ondernemers kunnen echt niet overal aan meewerken. Maar ik heb wel gemerkt dat als je er vól voor gaat, mensen bereid zijn naar je te luisteren. Ik probeer zichtbaar te zijn, op markten en braderieën, met sponsorlopen en statiegeldacties. Ik kan niet ieder jaar om een tientje vragen omdat ik een marathon loop, iedereen weet nou wel dat ik dat kan, daarom verzin ik steeds iets nieuws.”

100K4KIKA is zijn laatste hersenspinsel. „In de acht jaar dat ik bezig ben geweest had ik 70.000 euro opgehaald. Een ton, dus 30.000 euro erbij, leek me daarom een mooi einddoel. Ik heb nog een kleine vier maanden te gaan, maar we zitten al op 120.000 euro, bizar!”

Infuusfietsjes
Wat hoopt hij eigenlijk dat KiKa doet met al dat geld? „Ik weet wat ze ermee doen. Het mooie van de organisatie is dat we twee keer per jaar samenkomen met alle lopers, dan is er ook altijd iemand van het Prinses Máxima Centrum die vertelt waar ze momenteel mee bezig zijn. Toen ik begon met lopen was de overlevingskans voor kinderen met kanker 75 procent, nu 82. Maar het gaat niet alleen om het genezingsproces.”

„Ik ben er ook eens geweest, ik krijg gelijk kippenvel nu ik erover praat, dan zie je wat ze met het geld doen. Voor kinderen is het verschrikkelijk om lang stil te liggen tijdens een chemokuur, ze hebben fietsjes ontwikkeld met een speciale infuuspaal zodat de kindjes kunnen fietsen als ze in het ziekenhuis zijn. Dat lijkt simpel, maar het moet wel een keer ontwikkeld worden. Dus het geld gaat naar onderzoeken op het hoogste niveau, maar ook naar zaken om het de kinderen en hun familie makkelijker te maken.”

Het is voor Van Dam de ideale brandstof om tijdens zijn laatste etappe in Tokyo nog eenmaal hard van stapel te lopen.