Two Rivers: mijn zwaarste én snelste marathon

Weken, maanden heb ik er naartoe geleefd: de Two Rivers marathon. Maar nu ik dit schrijf, is het alweer twee dagen achter de rug. Zowel fysiek als mentaal ben ik nog aan het bijkomen. Mijn vierde marathon, de zwaarste én snelste tot nog toe. Hoe deze marathon ondanks alles toch een groot succes werd.

De hele voorbereiding op deze marathon verliep voorspoedig en ik was in de vorm van mijn leven, totdat twee weken geleden alles mis ging wat maar mis kon gaan. Eerst raakte ik geblesseerd en een week later kreeg ik ook nog eens de griep. Deelname kwam op losse schroeven te staan en ook al zou ik op tijd hersteld zijn, mijn doelen zou ik zeker naar beneden bij moeten stellen. Op donderdag besloot ik dat meedoen wel verantwoord was, maar dat een nieuw PR niet langer het doel zou zijn. De finish halen, dat was het enige dat telde.

Op zaterdagmiddag ging ik al met mijn gezin naar Zaltbommel om mijn startnummer op te halen. Ik doe dat altijd het liefst van tevoren, zodat ik op de racedag zelf zo rustig mogelijk naar de start toe kan leven. Ondanks dat wij op nog geen 20 minuten rijden van Zaltbommel wonen, was ik nog nooit in de oude binnenstad geweest en ik was aangenaam verrast. Wat een leuke, historische en gezellige plek was dit. Het voelde alsof we op vakantie waren en ik zag al helemaal voor me hoe ik de volgende dag vanuit de Waalkade de oude binnenstad binnen zou lopen om te finishen op de markt. Hoe dan ook, die finish zou ik gaan halen!

Op zondag was ik al vroeg wakker. Het had de hele nacht geregend en de vooruitzichten waren niet best: veel wind en evenzoveel regen. Ik besloot op tijd richting Zaltbommel te gaan en verschillende kleding mee te nemen, zodat ik op het laatste moment nog kon bekijken wat de voorspellingen zouden zijn en daarop mijn kleding aan kon passen. Ik was enorm gespannen, maar waarom eigenlijk? Dit was mijn vierde marathon en ik wist toch wat me te wachten stond? Laten we het een mix van gezonde spanning en de onzekerheid door de afgelopen weken noemen, maar de adrenaline gierde door mijn lijf. Snel dus naar Zaltbommel, om me in alle rust voor te bereiden op wederom een grote uitdaging.

Nadat ik mijn auto had geparkeerd liep ik naar de Sint-Maartenskerk. Naar de kerk? Jazeker. De prachtige Sint-Maartenskerk was vandaag het verzamelpunt voor alle hardlopers. Een bijzondere locatie of, zoals een van de organisatoren het zei, de meest bijzondere kleedkamer van Nederland. In tegenstelling tot wat ik gewend was van mijn vorige marathons (Rotterdam en New York), was het erg rustig. Rustig, maar gemoedelijk en gezellig. Dit voelde goed. Ik merkte dat ik me wat meer kon ontspannen en ook de weersvoorspellingen leken enigszins mee te vallen. Ik besloot om mijn regenjack in de tas te laten zitten en te kiezen voor een jack met daarover een bodywarmer en een lange tight. Ook mijn muts en handschoenen nam ik mee omdat ik bang was onderweg teveel warmte te verliezen. Dat bleek achteraf een goede zet. Toen ik klaar was met omkleden ben ik wat rond gaan lopen in de kerk en in het startgebied. Den Eelder, het bedrijf aan wij ik mijn startbewijs te danken had, was aanwezig met een kraam vol zuivelproducten. Natuurlijk ben ik daar even langs gegaan om ze te bedanken en een praatje te maken. Ook kwam ik een aantal ex-collega’s (Ron en Anchelina) en oud-klasgenoten (Vincent en Paco) tegen waarmee ik een praatje maakte. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist stond ik in het startvak te wachten op het startschot. Ik voelde me goed, beter dan verwacht, en ondanks mijn bijgestelde doelstelling besloot ik toch om met de pacers van 3:30 op weg te gaan en te zien waar dat toe zou leiden.

De eerste kilometer was het nog even zoeken en dringen, maar ik kwam al snel lekker in een ritme. Voor ik het wist liep ik al zo’n 50 meter voor de groep van 3:30 uit, toen we vanuit de bebouwde kom de polder inliepen. Daar voelde ik pas hoe hard het waaide en ik wist meteen dat dit een zware race zou worden. In mijn eentje lopen, wat ik normaal altijd doe, zou nu niet verstandig zijn en ik liet me terugzakken in de groep. Jeetje, wat was dat fijn. Ik kon heerlijk mee in het ritme van de groep en de eerste tien kilometer ging als een speer voorbij. Het tempo lag hoog, rond de 4:55 min/km, maar het ging als vanzelf. Totdat we bij Wellseind de dijk opkwamen. Het begon te regenen, te miezeren en de harde gure wind kreeg ik schuin op mijn gezicht. Ik was blij met mijn handschoenen en muts, maar zo lopen was wel erg zwaar. Het lopen in een groep biedt op zulke momenten echter grote voordelen, want ik besloot aan de andere kant van de groep te gaan lopen. Hierdoor werd ik door de groep uit de wind gehouden en had ik minder last van de regen. Dat was een goede keuze en ik kon weer zonder problemen mee met de groep.

Na ongeveer 15km bereikten we Ammerzoden. We liepen nog steeds over de dijk langs de Maas, maar we hadden een flinke bocht gemaakt waardoor we de wind schuin in onze rug kregen. Dat was fijn, want nu konden we het weer in ons voordeel laten werken. Op dit moment besloot ik om bij de groep weg te lopen. Een stukje verder, op ongeveer 20km, zouden we namelijk in Hedel komen waar mijn oudste zoon Demian op dat moment aan het logeren was. Hij had beloofd me aan te komen moedigen en ik wilde hem natuurlijk graag even zien en knuffelen. Ik besloot dus wat tijdwinst te pakken op de groep, zodat ik me in Hedel weer terug kon laten zakken in de groep. Terwijl ik wegliep kreeg ik gezelschap van Ewout die blijkbaar een soortgelijk plan had. Hoewel ik normaal altijd met muziek op loop, zette ik deze nu uit en raakte aan de praat met Ewout. Gedurende de kilometers naar Hedel deelden we allerlei verhalen en ervaringen en hielpen we elkaar zo meteen weer de nodige kilometers verder. In Hedel stond Demian inderdaad op me te wachten en dat deed me erg goed. Na een kus en een knuffel kon ik weer vol energie verder en ik sloot weer aan bij de groep.

Inmiddels waren we de helft inmiddels gepasseerd en ik voelde me nog steeds vrij goed. Dat werd een paar kilometer later echter ineens volledig anders. Na ongeveer 25km merkte ik dat ik steeds meer moeite kreeg het tempo te volgen. Mijn benen wilden nog wel, maar mijn lijf begon tegen te sputteren. Na maanden van training zou mijn conditie dit prima vol moeten kunnen houden, maar de griep van een week eerder had blijkbaar toch zijn sporen achtergelaten. Hier had ik vooraf rekening mee gehouden en ik kon me hier dan ook snel bij neerleggen. Ik besloot de groep te laten gaan en in mijn eigen tempo verder te gaan. Dat was zo’n 20 seconden per kilometer langzamer, maar nog steeds lag ik op schema voor een mooie tijd. Zou een PR er nog in zitten? Als ik dit tempo vol zou kunnen houden moest dat lukken en zou ik rond de 3:40 uit kunnen komen. Maar ik wist ook dat rond de 30km altijd mijn zwaarste moment heb. Bovendien zouden de laatste 10 kilometer vanaf Rossum vol wind tegen zijn en werd er juist op het eind van de marathon meer regen voorspeld. Er kon dus nog van alles gebeuren. Toch kreeg ik nog een fijne oppepper, want vlak voor Rossum stonden mijn goede vriend Mark en zijn zoontje Mink klaar om me aan te moedigen.

Maar na Rossum werd het dan toch echt zwaarder en zwaarder. Ik begon steeds beter te begrijpen waarom een wintermarathon vaak een heroïsche uitdaging is. Vol wind tegen, steeds meer regen en mijn lichaam dat steeds meer tegen begon te sputteren. Tot 35km kon ik aardig in beweging blijven, maar toen begon ik pijn in mijn knieën te voelen. Eerst zakte ik een keer door mijn rechterknie heen, een kilometer later door mijn linkerknie. De laatste kilometers heb ik met pijn afwisselend gewandeld en hardgelopen en ging mijn snelheid dus flink omlaag. Toch wist ik dat ondanks alles een nieuw PR eraan zat te komen. De winst die ik gehaald had in de eerste 25km was zo groot, dat ik nu zeker onder mijn oude tijd van 3:49 moest kunnen blijven, ook al zo ik blijven wandelen. Het was aan mij om te bepalen wat mijn nieuwe toptijd zou gaan worden. Ik besloot in de laatste twee kilometers om nog een keer alles te geven om zo onder de 3:45 te kunnen blijven. Vlak voordat we Zaltbommel weer binnenkwamen haalde ik Ewout weer in. Ook hem was het niet gelukt om bij de groep te blijven en ook hij had zijn doelen bij moeten stellen, zoals waarschijnlijk ook vele anderen vandaag. Terwijl ik Ewout voorbij liep begon ik me pas te beseffen wat ik aan te doen was… Nog voor de start had ik besloten dat een nieuw PR er niet in zou zitten en dat uitlopen het doel zou zijn vandaag, maar nu de finish bijna in zicht was wist ik dat ik mijn PR alsnog zou gaan verpulveren. Ik had mijn doelen niet tijdens de race naar beneden bijgesteld, nee ik had ze tijdens de dag naar boven bijgesteld. Ik zou een PR gaan lopen!!!

Met het laatste beetje energie dat ik nog in mijn lijf had liep ik over de Waalkade, onder de poort door richting de finish. Terwijl ik nog wat mensen inhaalde zag ik in mijn ooghoek mijn vrouw, kinderen en schoonmoeder staan. Ondanks het slechte weer waren ze toch gekomen om mij aan te moedigen. Net als tijdens de Sylvesterloop op Oudejaarsdag stond Luka klaar om samen met mijn de laatste meters te lopen en hand in hand kwamen we over de finish in 3 uur, 44 minuten en 4 seconden. Met ruim 5 minuten had ik mijn PR verbeterd en ik was kapot. Of zoals Jordi, een jongen uit Luka’s voetbalteam die samen met zijn ouders ook was komen kijken, het zei: “Volgens mij ben ik in mijn hele leven nog nooit zo moe geweest als David nu is!” De medaille, de bloemen en vooral de kusjes van mijn vrouw en kinderen deden me echter zoveel goed dat ik snel weer op de been was en richting kerk kon om me te gaan omkleden. Daar praatte ik nog wat na met wat andere hardlopers, kwam ik Paco nog een keer tegen en kreeg ik nog wat muesli met yoghurt bij Den Eelder, voordat ik met medaille én met het speciale “Two Rivers Finisher biertje” naar huis ging.

De Two Rivers marathon zit er nu dus echt op. Voor mij was het de zwaarste marathon tot nog toe. Door de weersomstandigheden, maar waarschijnlijk nog wel meer door de onrustige laatste weken voor de marathon. Maar het was ook een marathon om met een goed gevoel aan terug te denken. Ondanks alles heb ik hier een nieuw PR gelopen, dus al die training van de afgelopen maanden heeft zeker nut gehad. Ik ben veel (oude) bekenden tegengekomen, wat het erg gezellig maakte. Een marathon dicht bij huis zorgt ervoor dat je niet alleen door bekend gebied loopt, maar dat er ook veel bekenden langs de weg staan om je aan te moedigen (Henny, Mark, Mink, Michel, Carla, Luka, Vajèn, Hilda, Jordi, Anthony en Marianne bedankt!) Een kleinschalige marathon met een goede organisatie, waardoor ik meer rust, gemoedelijkheid en sfeer heb ervaren. Kortom: Two Rivers, een aanrader! Wie weet tot ziens…

 

David